ABSTRACT
Aim:
Burnout in medical doctors may worse affect patient care or physical performance of clinician. We aimed to investigate the burnout ratio and the factors associated with burnout in Turkish neurology specialists.
Materials and Methods:
The neurology specialists in Turkey were included in the study. The participants were asked to fill a questionnaire comprised of 33 questions regarding various thoughts and experiences. The participants gave a response to the questions as follows: strongly disagree, slightly agree, moderately agree, strongly agree, completely agree. According to the meaning value of the question (negative or positive meaning), the answer was given a point in a range of 1-5. Sum of points divided by the maximum point (165) gave a burnout ratio.
Results:
The mean age was 38.78 (±8.42) years, and the female/male ratio was 461/255. The mean burnout ratio was found to be 46.73% (±8.95). Male sex, academic membership, higher academic degree, working in medical faculty hospital, lower salary, being single or nonparent, nightshift, absence of on call work, or working in the intensive care unit were detected to be associated with a higher burnout ratio. Burnout ratio was in positive correlation with age, number of patients examined, and duration of working hours, but in negative correlation with number of auxiliary staff or neurologists in hospital.
Conclusion:
Our study is the first study to demonstrate a high burnout ratio in a large sample of Turkish adult neurology specialists. Being male, older, academician, professor, single or nonparent, working in medical faculty hospital or in intensive care, low salary, nightshift, and high patient number or working hours seem to be associated with burnout.
INTRODUCTION
Burnout in medical doctors may worse affect personal mental health, patient care, and may decrease physical performance of the clinician. Burnout might lead physicians to tend depressive episode and maybe suicidal behavior1,2. Previous studies showed that burnout might affect more than a half of the physicians in the United States (US) or China3,4. Medical neurologists were shown to have higher burnout rates and lower satisfaction rates, compared to many other medical specialties3,5,6.
Burnout among neurologists was shown to be associated with low salary, low satisfaction with work-life balance and meaning in work, long clinical documentation, and violence3,7,8.
In previous studies, burnout was observed at a high frequency among Turkish doctors working in emergency department9. Coronavirus disease-2019 (COVID-19) pandemics aggravated the burnout among Turkish medical doctors, especially working in emergency department, inpatient or outpatient clinics, or intensive care units10,11. Besides difficulty in assessing personal protective equipment, working in COVID-19 care units, alone, was shown to be associated with burnout among physicians in Turkey10,11. In a study, the prevalence of burnout during the pandemic was shown to be very high among neurology residents in Philippines12.
In one study conducted before COVID-19 pandemic, violence was experienced by over 80% of the medical physicians in Turkey13. Violence in the health care units was suggested to be associated with burnout in that study13. However, burnout studies conducted among Turkish neurologists either before or during the pandemic are limited.
We hypothesized that workload, working hours, type of hospital, duration passed as specialist, working as an academic member, or salary problems might affect the job satisfaction or emergence of burnout in Turkish neurologists. We aimed to evaluate the burnout rate and the factors associated with burnout in Turkish adult neurology specialists.
GİRİŞ
Tıp doktorlarında tükenmişlik, kişisel ruh sağlığını, hasta bakımını kötü etkileyebilir ve klinisyenin fiziksel performansını düşürebilir. Tükenmişlik, hekimlerin depresif ataklara ve belki de intihar davranışına yönelmelerine neden olabilir1,2. Önceki çalışmalar tükenmişliğin Amerika Birleşik Devletleri (ABD) veya Çin’deki doktorların yarısından fazlasını etkileyebileceğini göstermiştir3,4. Tıbbi nörologların diğer birçok tıbbi uzmanlık alanıyla karşılaştırıldığında daha yüksek tükenmişlik oranlarına ve daha düşük memnuniyet oranlarına sahip oldukları gösterilmiştir3,5,6.
Nörologlar arasındaki tükenmişliğin düşük maaş, iş-yaşam dengesi ve işin anlamından düşük memnuniyet, uzun klinik dokümantasyon ve şiddet ile ilişkili olduğu gösterilmiştir3,7,8.
Daha önce yapılan çalışmalarda acil serviste çalışan Türk doktorlar arasında tükenmişliğin yüksek oranda görüldüğü gözlenmiştir9. Koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) salgını, özellikle acil serviste, yataklı veya ayakta tedavi kliniklerinde veya yoğun bakım ünitelerinde çalışan Türk tıp doktorlarında tükenmişliği daha da artırmıştır10,11. Kişisel koruyucu ekipmanların değerlendirilmesindeki zorluğun yanı sıra, tek başına COVID-19 bakım ünitelerinde çalışmanın Türkiye’deki hekimler arasında tükenmişlik ile ilişkili olduğu gösterilmiştir10,11. Yapılan bir çalışmada, Filipinler’deki nöroloji asistanları arasında salgın sırasında tükenmişliğin yaygınlığının çok yüksek olduğu gösterilmiştir12.
COVID-19 salgını öncesinde yapılan bir araştırmaya göre Türkiye’deki hekimlerin %80’inden fazlası şiddete maruz kalmıştır13. Bu çalışmada sağlık birimlerindeki şiddetin tükenmişlikle ilişkili olduğu ileri sürülmüştür13. Ancak Türk nörologlar arasında pandemi öncesi ve pandemi sırasında yapılan tükenmişlik çalışmaları sınırlıdır.
Türk nörologlarda iş yükünün, çalışma saatlerinin, hastane türünün, uzman olarak geçirilen sürenin, öğretim üyesi olarak çalışmanın veya maaş sorunlarının iş doyumunu veya tükenmişliğin ortaya çıkmasını etkileyebileceğini varsaydık. Türk yetişkin nöroloji uzmanları arasında tükenmişlik oranını ve tükenmişlikle ilişkili faktörleri değerlendirmeyi amaçladık.
MATERIALS AND METHODS
Study Design
This prospective observational study was conducted in Hacettepe University Hospital, and approved by the Local Ethics Committee of Hacettepe University with approval number, GO 18/898-05 (date: 25.09.2018). The study was conducted in accordance with the ethical standards laid down in the 1964 Declaration of Helsinki and its later amendments. Written informed consent was obtained from all of participants.
Study Population
The neurology specialists, so-called neurologists, participated in the study. In Turkey, to become a neurologist, neurology specialty training for at least 5-years is to be completed after graduation from medical faculty. The participants were asked to fill a questionnaire, which was formed by the authors to evaluate burnout. The questionnaire was distributed physically to the neurology specialists working in state hospitals, training and research hospitals, and medical faculty hospitals throughout Turkey. We included most of these hospitals in our country, so that we might present a representative sample for Turkey. We performed this survey between November 2018 and January 2020.
The neurologists who were not willing to fill the questionnaire were excluded from the study. Moreover, incompletely filled questionnaire forms were also not included in the study.
Data Collection
Demographic parameters (age and sex), academic status (academic member or not), academic degree (specialist, associate professor, full professor), childbearing (parent or nonparent) of the participants were recorded. Type of hospital (state hospital, private hospital, training and research hospital, or medical faculty hospital) in which the participant was working, the duration of working in that institution as a neurology specialist, and features of job such as nightshift, off of work after nightshift, on call work, or working in intensive care unit were recorded. The mean daily number of patients that the participant examined, the number of auxiliary staff, the number of neurologists in the hospital, and the mean duration of working hours were also recorded.
Evaluation of Burnout
We performed a questionnaire to evaluate the degree of burnout in the participants. We prepared the questionnaire by 33 questions regarding various thoughts and experiences. The participants gave a response to the questions as follows: strongly disagree, slightly agree, moderately agree, strongly agree, completely agree. The answers were evaluated with a range of 1-5 points. According to the meaning value of the question (negative or positive meaning), the answer was given a point. Sum of points divided by the maximum point (165) gave a burnout ratio.
Statistical Analysis
Data obtained in the study were analyzed statistically using Statistical Package for the Social Sciences 27.0 software (IBM Corporation, Armonk, New York, US). The conformity of the data to normal distribution was evaluated using the Shapiro-Wilk Francia test. When comparing more than two independent groups according to quantitative variables, the Kruskal-Wallis H test with Monte Carlo simulation was used with Dunn’s test for post hoc analysis. When comparing two independent groups according to quantitative variables, the Mann-Whitney U test with Monte Carlo simulation was used. To analyze the correlations among the variables, the Spearman’s Rho test was employed. To reveal the causality between dependent and independent variables as a mathematical model, one of Ensemble Machine Learning methods, Boosting/Bagging linear regression analyses were used. To increase the predictive value, Automatic Data Preparation steps (include: Adjustment of measurement level, Outlier and missing value handling, Supervised merging, Outlier and missing value handling and supervised merging) were performed. As a model selection method, information criterion (AICC) method in Best subsets/Forward stepwise method was used. Because high-accuracy results could not be achieved, we did not report it. Quantitative variables were stated as mean (standard deviation), median (minimum-maximum), and median (1st quartile-3rd quartile) values, and categorical variables as number (n) and percentage (%) on the tables. Variables were evaluated at a 95% confidence level, and a value of p<0.05 was accepted as statistically significant.
RESULTS
The mean age of the participants was 38.78 (±8.42) years. The female/male ratio was 461/255. 80% of whole participants were not academic member, and monthly salary was higher than 50000 Turkish Liras in 30.3%. The mean burnout ratio was 46.73% (±8.95), the mean working hour was 9.02 (±3.30) hours, and the mean daily number of patients examined was 40 (5-120) (Table 1).
Number of responses to each item in the questionnaire was demonstrated on Table 2.
Male sex, academic membership, higher academic degree, work in medical faculty hospital, lower salary, being single or nonparent, nightshift, absence of on call work, or intensive care unit work were associated with a higher burnout ratio. Burnout ratio was in positive correlation with age, number of patients examined, and duration of working hours, but in negative correlation with number of auxiliary staff or number of neurologists in hospital (Table 3).
DISCUSSION
We found that being male, older, academician, professor, single or nonparent, working in medical faculty hospital or in intensive care, low salary, nightshift, high patient number or working hours were associated with higher burnout ratio.
In one study conducted among US neurology residents and fellows, greater satisfaction with work-life balance, meaning in work, or older age were associated with less burnout3. To evaluate the impact of age on burnout, it is more accurate to evaluate it in a wide range of age, and in a group of clinicians both with low and high experience. We found that older age was associated with more burnout, but we included neurology specialists comprising of both new specialists and professors. A large study conducted in US including both specialists and residents revealed that working hours, number of patients, on call work and clerical work were associated with high risk for burnout14. However, they showed that age was associated with lower risk of burnout. Discrepancies in the association of age with burnout risk might be explained by discrepancies in job conditions and satisfaction which might be affected by national policies. We found that the mean duration passed as neurology specialist was not correlated with burnout ratio. Being academic member or full professor, salary, marital status, or on call work might affect burnout. We suggest that age might be a complex factor interacting with all these factors which have an impact on burnout ratio.
Gender discrepancies have been investigated in a number of studies analyzing burnout in neurologists15,16. In a large study analyzed in Chinese neurologists, female neurologists were found as younger, less married or to have children, less to hold senior role, but working hours and on call work did not differ according to sex15. Multivariate analysis showed that risk factors for burnout were similar in men and women. A previous survey of US neurologists revealed that female neurologists made more negative comments regarding workload, although working hours, on call work, or patient volume were independent of sex16. In our study, female preponderance was observed (female/male ratio: 1.8) in contrast to the previous studies14,16. We showed that male sex was associated with higher burnout ratio but we did not examine the sex differences in academic or job properties. Discrepancies in salary or representation as an academic member were found to be an important factor for attrition of women from neurology in US7. We found that being a parent decreased the burnout ratio. An online survey analyzing women neurologists in US showed that self-reported gender discrimination or having more children was associated with burnout and dissatisfaction17. Among Japanese neurologists, it was found that working hours was higher in men, but housework load was higher among women neurologists18. We observed that career dissatisfaction was high among Turkish neurologists according to the statements in the questionnaire.
We found that working hours might increase burnout ratio. We did not specifically examine the actual cause of working hours, such as clerical work, but high patient number probably might increase it. In previous studies, clerical workload and patient number were found to be associated with higher working hours, poor work-life balance, and higher burnout risk14,16,19. We also revealed that low number of auxiliary staff or neurologists might increase burnout ratio. The absence of adequate co-existent staff may increase both clerical work, patient number, working hours, or frequency of nightshift, which might contribute to increased burnout risk. Inadequate staff was also demonstrated to be associated with burnout in previous studies3,16. The factors associated with burnout, which have been investigated both in the present and the previous studies, seem not to be independent of each other14,16,19. We thought that increased working hours might also be associated with documentation work but we did not analyze it. Documentation work or time requirement for documentation was shown as an important problem for burnout in a previous study17.
The daily number of patients was ranged in 5-120 in the present study. This broad range might be resulted from the inclusion of various types of hospitals, and from the inclusion of both academic members and specialists. Upper limit of the range was extremely high for a neurologist to examine such many patients in one day. The annual number of patients examined was also shown to be high in a burnout study investigated in China4. The relationship of patient number with burnout among neurologists was also suggested in that study. Working in public hospital was also found as a risk for burnout4. According to our findings, working in a medical faculty hospital seems to be associated with a higher burnout ratio than working in a state hospital or training and research hospital. This discrepancy might be related to that salary, working hours, or patient numbers might differ among these hospitals in Turkey. Our study is the first study to analyze burnout ratio in a large sample of Turkish adult neurology specialists. We revealed that nightshift, rather than on call work, was associated with higher burnout ratio. However, on call work seems to be a risk factor for burnout among neurologists in another country4. This also might be resulted from different policies applied for health care workers. In our study, off of work after nightshift did not affect the burnout ratio. To our knowledge, no previous studies include such a parameter. The explanation might be that off of work after nightshift might be a routine procedure in other countries.
We showed that monthly salary of >80000 Turkish Liras was associated with lower burnout ratios. However, minority of Turkish neurologists have earned such a salary. Lower income was shown as an important factor for burnout among neurologists also in other countries, such as China or US4,7. Neurologists were shown to earn one of the least salaries among medical specialties in US7. Actually, we thought that evaluation of purchase power for a neurologist might have a higher importance to compare Turkish neurologists with those in other countries. However, it necessitates a different design of study.
In one study investigating burnout among neurology residents during the COVID-19 pandemic, burnout frequency was found as extremely high (94%)12. We analyzed burnout among neurology specialists independent of COVID-19 pandemic.
Study Limitations
We analyzed only neurology specialists including both academic members and non-members, and excluded residents. To our knowledge, off of work after nightshift is the first time analyzed as a parameter that may affect burnout ratio among neurologists. Our analysis was performed independent of COVID-19 pandemic.
TARTIŞMA
Erkek, yaşlı, akademisyen, profesör, bekar olma veya ebeveyn olmama, tıp fakültesi hastanesinde veya yoğun bakımda çalışıyor olma, düşük maaş, gece vardiyası, hasta sayısının veya çalışma saatlerinin fazla olmasının tükenmişlik oranının yüksek olmasıyla ilişkili olduğunu bulduk.
ABD’deki nöroloji asistanları ve meslektaşları arasında yürütülen bir çalışmada, iş-yaşam dengesinden, işin anlamından yüksek tatmin veya ileri yaş daha az tükenmişlik ile ilişkilendirilmiştir3. Yaşın tükenmişlik üzerindeki etkisini değerlendirmek için geniş bir yaş aralığında, hem düşük hem de yüksek deneyime sahip klinisyenlerden oluşan bir grupta değerlendirmek daha doğru olacaktır. İleri yaşın daha fazla tükenmişlik ile ilişkili olduğunu bulduk, ancak hem yeni uzmanlardan hem de profesörlerden oluşan nöroloji uzmanlarını çalışmamıza dahil ettik. ABD’de hem uzmanların hem de asistanların katıldığı geniş bir araştırma, çalışma saatlerinin, hasta sayısının, nöbetçi çalışmanın ve evrak işinin yüksek tükenmişlik riskiyle ilişkili olduğunu ortaya koymuştur14. Ancak yaşın daha düşük tükenmişlik riskiyle ilişkili olduğunu göstermişlerdir. Yaş ile tükenmişlik riski arasındaki ilişkideki farklılıklar, ulusal politikalardan etkilenebilecek iş koşulları ve tatmin düzeyindeki farklılıklarla açıklanabilir. Nöroloji uzmanı olarak geçirilen ortalama sürenin tükenmişlik oranıyla ilişkili olmadığını bulduk. Öğretim üyesi veya profesör olmak, maaş, medeni durum veya çağrı üzerine çalışmak tükenmişliği etkileyebilir. Yaşın tükenmişlik oranına etki eden tüm bu faktörlerle etkileşim içinde olan karmaşık bir faktör olabileceğini düşünüyoruz.
Nörologlardaki tükenmişliği analiz eden bir dizi çalışmada cinsiyet farklılıkları araştırılmıştır15,16. Çinli nörologlar üzerinde yapılan geniş bir araştırmada, kadın nörologların daha genç oldukları, daha düşük bir oranının evli veya çocuk sahibi oldukları, daha az üst düzey görev üstlendiği, ancak çalışma saatleri ve icap nöbetlerinin cinsiyete göre farklılık göstermediği ortaya koyulmuştur15. Çok değişkenli analiz, tükenmişliğe ilişkin risk faktörlerinin kadın ve erkeklerde benzer olduğunu göstermiştir. ABD’li nörologlar arasında daha önce yapılan bir araştırma, çalışma saatleri, icap nöbetiyle çalışma veya hasta hacminin cinsiyetten bağımsız olmasına rağmen kadın nörologların iş yüküne ilişkin daha olumsuz yorumlar yaptığını ortaya çıkarmıştı16. Bizim çalışmamızda önceki çalışmaların aksine kadınların çoğunluğu (kadın/erkek oranı: 1,8) gözlendi14,16. Erkek cinsiyetin daha yüksek tükenmişlik oranıyla ilişkili olduğunu gösterdik, ancak akademik veya iş özelliklerindeki cinsiyet farklılıklarını incelemedik. Maaş veya öğretim üyesi olarak temsil konusundaki farklılıkların, ABD’de kadın nörologların azalmasında önemli bir faktör olduğu bulunmuştur7. Ebeveyn olmanın tükenmişlik oranını azalttığını tespit ettik. ABD’deki kadın nörologları analiz eden çevrimiçi bir anket, kişisel olarak bildirilen cinsiyet ayrımcılığının veya daha fazla çocuk sahibi olmanın tükenmişlik ve memnuniyetsizlikle ilişkili olduğunu göstermiştir17. Japon nörologlar arasında erkeklerde çalışma saatlerinin daha fazla olduğu, ancak kadın nörologlarda ev işi yükünün daha fazla olduğu saptanmıştır18. Ankette yer alan ifadelere göre Türk nörologlar arasında kariyer memnuniyetsizliğinin yüksek olduğunu gözlemledik.
Çalışma saatlerinin tükenmişlik oranını artırabileceğini bulduk. Evrak işi gibi çalışma saatlerinin uzamasının gerçek nedenini spesifik olarak incelemedik, ancak hasta sayısının fazla olması muhtemelen bunu artırabilir. Önceki çalışmalarda, evrak işi yükünün ve hasta sayısının daha yüksek çalışma saatleri, kötü iş-yaşam dengesi ve daha yüksek tükenmişlik riski ile ilişkili olduğu bulunmuştur14,16,19. Ayrıca yardımcı personel veya nörolog sayısının azlığının tükenmişlik oranını artırabileceğini de ortaya çıkardık. Yeterli sayıda personelin bulunmaması, hem büro işlerini, hem de hasta sayısını, çalışma saatlerini ya da gece vardiyası sıklığını artırabilir ve bu da tükenmişlik riskinin artmasına yol açabilir. Yetersiz personelin tükenmişlikle ilişkili olduğu önceki çalışmalarda da gösterilmiştir3,16. Hem mevcut hem de önceki çalışmalarda araştırılan tükenmişlikle ilişkili faktörlerin birbirinden bağımsız olmadığı görülmektedir14,16,19. Artan çalışma saatlerinin dokümantasyon çalışmasıyla da ilişkili olabileceğini düşündük, ancak bu durumu değerlendirmedik. Daha önce yapılan bir çalışmada dokümantasyon işleri veya bunun için fazla zaman gerekliliği tükenmişlik açısından önemli bir sorun olarak gösterilmiştir17.
Mevcut çalışmada günlük hasta sayısı 5-120 arasında değişmektedir. Bu geniş aralık, farklı hastane türlerinin dahil edilmesinden ve hem öğretim üyelerinin hem de uzmanların kapsanmasından kaynaklanmış olabilir. Bir nöroloğun bir günde bu kadar çok hastayı muayene etmesi için aralığın üst sınırı son derece yüksekti. Çin’de araştırılan bir tükenmişlik çalışmasında da yıllık muayene edilen hasta sayısının yüksek olduğu gösterilmiştir4. Bu çalışmada nörologlarda hasta sayısının tükenmişlik ile ilişkisi de gösterilmiştir. Devlet hastanesinde çalışmanın da tükenmişlik açısından risk oluşturduğu saptanmıştır4. Bulgularımıza göre tıp fakültesi hastanesinde çalışmanın devlet hastanesi veya eğitim ve araştırma hastanesinde çalışmaya göre daha yüksek tükenmişlik oranıyla ilişkili olduğu görülmektedir. Bu farklılık Türkiye’deki hastaneler arasında maaş, çalışma saatleri veya hasta sayılarının farklı olmasından kaynaklanıyor olabilir. Çalışmamız Türk yetişkin nöroloji uzmanlarından oluşan geniş bir örneklemde tükenmişlik oranının analiz edildiği ilk çalışmadır. İcap nöbeti yerine gece vardiyasının daha yüksek tükenmişlik oranıyla ilişkili olduğunu ortaya çıkardık. Ancak başka bir ülkedeki nörologlar arasında icap nöbetinin tükenmişlik açısından bir risk faktörü olduğu görülmektedir4. Bu durum aynı zamanda sağlık çalışanlarına yönelik uygulanan farklı politikalardan da kaynaklanıyor olabilir. Çalışmamızda gece vardiyası sonrası izin durumunun tükenmişlik oranını etkilemediği görüldü. Bildiğimiz kadarıyla daha önce böyle bir parametreyi içeren hiçbir çalışma bulunmamaktadır. Bunun açıklaması, gece vardiyasından sonra izinli olmanın diğer ülkelerde rutin bir prosedür olabileceği olabilir.
Aylık maaşın >80.000 Türk Lirası olmasının daha düşük tükenmişlik oranlarıyla ilişkili olduğunu gösterdik. Ancak Türk nörologların çok az bir kısmı böyle bir maaş alıyor. Çin veya ABD gibi diğer ülkelerde de nörologlar arasında düşük gelirin tükenmişlik için önemli bir faktör olduğu gösterilmiştir4,7. Nörologların ABD’deki tıp uzmanlıkları arasında en az maaş alanlardan biri olduğu rapor edilmiştir7. Aslında bir nöroloğun satın alma gücünün değerlendirilmesinin Türk nörologlarını diğer ülkelerdeki nörologlarla karşılaştırma açısından daha önemli olabileceğini düşündük. Ancak bunun için farklı bir çalışma gerekmektedir.
COVID-19 salgını sırasında nöroloji asistanları arasındaki tükenmişliği araştıran bir çalışmada tükenmişlik sıklığının son derece yüksek (%94) olduğu bulunmuştur12. Nöroloji uzmanları arasındaki tükenmişliği COVID-19 salgınından bağımsız olarak analiz ettik.
Çalışmanın Kısıtlılıkları
Hem öğretim üyeleri hem de üye olmayanlar dahil olmak üzere yalnızca nöroloji uzmanlarını analiz ettik ve asistanları hariç tuttuk. Bildiğimiz kadarıyla gece vardiyasından sonra işten ayrılma durumu, nörologlar arasında tükenmişlik oranını etkileyebilecek bir parametre olarak ilk kez incelenmiştir. Analizimiz COVID-19 salgınından bağımsız olarak gerçekleştirildi.
CONCLUSION
We found a high burnout ratio among women and men neurology specialists, and that being male, older, academician, professor, single or nonparent, working in medical faculty hospital or in intensive care, low salary, nightshift, high patient number or working hours were associated with higher burnout ratio. Burnout ratio is affected by a number of factors interacting each other, and considering the impact of burnout both on the neurologist and the patient health, national policies become important to prevent or decrease these factors in this population.
