ABSTRACT

Conclusion:

Prolonged ICU stay are caused by multiple factors, and palliative care units and home care facilities must be used frequently to make the best use of ICU beds and to prevent prolonged ICU stays, which cause increased mortality and negative financial outcomes.

Results:

The age and gender distributions of the 178 patients were not statistically different between the two groups (p=0.355 and p=0.758, respectively). The group with an ICU stay of ≥30 days had a significantly higher tracheostomy rate (p<0.05) than the group with an ICU stay of <30 days. In this study, percutaneous endoscopic gastrostomy procedures were used more frequently on patients who stayed in the ICU for 30 days or more than on those who stayed for less than 30 days (p=0.000).

Materials and Methods:

The data of 178 patients were analyzed retrospectively. Those with an ICU stay of 7-29 days (n=89) were assigned as “ICU stay day <30 days - Group 1” and those with a stay of 30 days and more (n=89) were assigned as “ICU stay day ≥30 days - Group 2”. The factors related to a prolonged ICU stay were investigated in this study. The data obtained from the hospital data system were compared.

Aim:

A prolonged intensive care unit stay (ICU) is associated with many factors and causes various problems. This study aims to evaluate the clinical characteristics and the factors that led to the stay of the patients treated in the ICUs for 30 days and more.

INTRODUCTION

The care of critically ill patients requires a significant amount of time, resources, and money as well as specialist staff, nursing care, and equipment^1,2.

Although some critically ill patients are discharged early from intensive care units (ICUs), others require a prolonged ICU stay, which causes complications such as muscle weakness, pressure ulcers, infections, pulmonary embolism, and delirium. Additionally, a prolonged ICU stay is associated with high hospital-related morbidity and mortality rates and negative long-term consequences^3-7. Critically ill patients with a prolonged ICU stay typically require more time and medical resources than usual⁴. It may be impossible to achieve acceptable mortality rates and quality of life despite the high costs invested in medical care associated with prolonged ICU stays^8-10.

The precise definition of a prolonged ICU stay varies in the literature, as several studies have used different stay limits, such as >7, 14, 21, 29, or 30 days^11-18. The APACHE-II score, the SOFA score, the need for mechanical ventilation, the need for vasopressors, and multiple organ failure have been identified as the factors that contribute to a prolonged ICU stay^15,18-20.

In this study, we aimed to determine the clinical characteristics of patients who were treated in ICUs for 30 days or more and to determine the factors that affected the prolonged duration of their stay.

GİRİŞ

Kritik hastaların bakımı uzman personel, hemşirelik bakımı ve ekipmanın yanı sıra önemli miktarda kaynak, zaman ve maliyet gerektirmektedir^1,2.

Bazı kritik hastalar yoğun bakım ünitelerinden (YBÜ) erken taburcu edilse de, bazı hastalar için kas güçsüzlüğü, bası yarası, enfeksiyonlar, pulmoner emboli ve deliryum gibi komplikasyonlara neden olan uzun süreli bir YBÜ yatışı gerekir. Ek olarak, YBÜ’de uzamış yatış, hastaneyle ilişkili yüksek morbidite ve mortalite oranları ve uzun vadeli olumsuz sonuçlar ile ilişkilidir^3-7. Yoğun bakımda uzun süre kalan kritik hastalar tipik olarak normalden daha fazla zamana ve tıbbi kaynağa ihtiyaç duyarlar⁴. Uzamış YBÜ yatışlarıyla ilişkili tıbbi bakım için ayrılan yüksek maliyetlere rağmen kabul edilebilir ölüm oranlarına ve yaşam kalitesine ulaşmak imkansız olabilir^8-10.

Uzamış yoğun bakımda yatış süresinin kesin tanımı literatürde farklılık göstermektedir. Çünkü bazı çalışmalarda >7, 14, 21, 29 veya 30 gün gibi farklı yatış limitleri kullanılmıştır^11-18. APACHE-II skoru, SOFA skoru, mekanik ventilasyon ihtiyacı, vazopresör ihtiyacı ve çoklu organ yetmezliği YBÜ’de yatış süresinin uzamasına etki eden faktörler olarak tanımlanmıştır^15,18-20.

Bu çalışmada 30 gün veya daha fazla süre YBÜ’de tedavi edilen hastaların klinik özelliklerini ve yatış sürelerinin uzamasına etki eden faktörleri belirlemeyi amaçladık.

MATERIALS AND METHODS

Ethical approval of this study was obtained from Tekirdağ Namık Kemal University Non-Interventional Research Ethics Committee (protocol no: 2022.191.10.15, date: 25.10.2022).

In our hospital, there are two 11-bed tertiary ICUs controlled by the department of anesthesiology and reanimation. These ICUs accept surgical and nonsurgical patients and have anesthesiologists available around the clock. There are also other ICUs controlled by other departments such as internal medicine, cardiology, cardiovascular surgery, neurology, and pediatric diseases.

A six-year retrospective study was conducted after receiving approval from the local ethical committee. From May 2017 to September 2022, scans and data collection were performed on 2811 patients who were being monitored in the 11-bed tertiary ICU, which accept patients from the operating theater, wards, emergency services, and outlying center hospitals.

The hospital data system was scanned retrospectively, and 89 patients who spent 30 days or more in the ICU between May 2017 and September 2022 were identified. Additionally, the files of 89 patients who spent between 7 and 30 days in the ICU were randomly scanned and selected from the hospital data system. In other words, this study included 178 patients divided into two groups: Group 1 for ICU stay <30 days and Group 2 for ICU stay ≥30 days. All the data were obtained from the administration registry book of the ICU, hospital electronic patient data system, and patient charts.

This study was conducted according to the ethical principles outlined in the Helsinki Declaration and the guidelines of good clinical practice.

Statistical Analysis

The mean, standard deviation, median, minimum, maximum, frequency, and ratio values were used for the descriptive statistics of the data. The Kolmogorov-Smirnov test was used to measure the distribution of the variables. The Independent Sample t-test and the Mann-Whitney U test were employed to analyze the quantitative independent data. A chi-square test was used to analyze the qualitative independent data, and Fisher’s test was used when the chi-square test conditions were not met. Statistical analysis was carried out with the Statistical Package for the Social Sciences 28.0 software.

RESULTS

The patients had a median age of 66 years, with a mean age of 64.8±15.8 years. The patients comprised of 38.8% females and 61.2% males. Group 1 had a mean age of 65.6 years while Group 2 had a mean age of 64 years. Group 1 consisted of 33 female (37.1%) and 56 male (62.9%) patients, Group 2 consisted of 36 female (40.4%) and 53 male (59.6%) patients (Table 1). The age and gender distributions of the patients were not statistically different between the two groups (p=0.355; p=0.758) (Table 1). About 37.1% and 41.6% of the patients with ICU stays of <30 days and ≥30 days, respectively, were accepted from emergency services. Patients accepted from outlying hospitals had the second-highest population. The admission diagnoses of both groups were respiratory failure following CPR and chronic obstructive pulmonary disease, respectively. The three main admission sources and admission diagnoses did not differ between the groups (p>0.05).

Tracheostomy was performed on 28.1% (n=50) of the patients during their ICU stay (Table 1). Additionally, percutaneous endoscopic gastrostomy (PEG) was performed on patients who were unable to eat orally or who were predicted to require tube-feeding for a long time. About 11.8% (n=21) of the patients underwent PEG procedure (Table 1). Furthermore, 32% (n=57) of the patients required vasopressors, 92.7% (n=165) were on mechanical ventilation upon admission, and 28.1% (n=50) were admitted to the ICU after surgery (Table 1).

Group 2 had a significantly higher tracheostomy rate (p<0.05) than Group 1 (Table 1). Group 2 had a significantly longer tracheostomy opening day and a longer number of days from tracheostomy opening until discharge (p<0.05) than Group 1. Group 2 had a significantly higher PEG ratio (p<0.05) than Group 1 (Table 1). Both groups had no significant differences in the day of PEG opening and the number of days from PEG opening until discharge from the ICU (p>0.05; Table 1).

Group 2 had a considerably lower need for inotropic drugs at admission (p<0.05) than Group 1 (Table 1). Additionally, Group 2 had a considerably longer inotrope intake time (p<0.05) than Group 1. The rate of receiving mechanical ventilation support did not differ significantly (p>0.05) between both groups. Group 2 had a significantly longer mechanical ventilation time (p<0.05) than Group 1. Additionally, Group 2 received a significantly higher amount of transfused ES and FFP (p<0.05) than Group 1. The postoperative admission rate and the dialysis history rate did not differ significantly (p>0.05) between both groups (Table 1).

The APACHE-II scores for predicting the mortality rate did not differ significantly (p>0.05) between the groups. Group 1 had a significantly higher exitus rate (p<0.05) than Group 2 (Table 2).

The sodium, potassium, chloride, magnesium, blood urea nitrogen, creatinine, alanine aminotransferase, aspartate aminotransferase, lactate, and C-reactive protein values at admission did not differ significantly (p>0.05) between the groups (Table 3). Group 2 had significantly higher calcium and albumin levels (p<0.05) than Group 1 (Table 3).

DISCUSSION

Advanced life support, mechanic ventilation, and organ support systems lengthen ICU stays for critically ill patients²¹. This six-year retrospective study aimed to determine the predisposing factors contributing to prolonged ICU stays. We selected a maximum stay limit of 30 days after conducting a literature search. We searched the hospital data system to determine if prolonged ICU stays were influenced by basic laboratory parameters, the need for vasopressors and mechanical ventilation upon admission, the need for tracheostomy and PEG, and related data, such as tracheostomy opening day, the number of tracheostomy days, PEG opening day, the number of days after PEG opening, transfused erythrocyte and fresh frozen plasma units, and renal replacement therapy during intensive care.

The description of a prolonged ICU stay in the literature varies between 7, 14, 30, and 90 days. For example, Miniksar and Keten²² conducted a retrospective analysis and discovered that 3.11% of patients stayed in ICUs for more than 90 days. Alkali et al.²⁰ set a 14-day maximum limit for prolonged ICU stays and discovered that 401 (40.34%) out of 994 admitted patients had prolonged stays. In another study, it was discovered that 6% of 3257 patients stayed for 14 days or more in the ICU²³. There are also studies that set a limit of 30 days or more for prolonged ICU stays and discovered that 1.6% and 4.92% of the patients stayed in the ICU for those periods, respectively^24,25. In this study, we discovered that 89 patients (3.16%) out of 2811 patients stayed in the ICU for more than 30 days.

In this study, the age and gender distributions of the patients were not statistically different between the two groups. Çevik and Geyik¹⁷ performed a retrospective study and reported that two groups with ICU stays of less than and more than 30 days had a statistically significant difference in age but not in gender. In another retrospective study, it was reported that there was a statistically significant difference in mean age between groups with prolonged ICU stays of more than 14 days; however, Arabi et al.¹⁹ reported no significant difference in mean age and gender between groups of patients who stayed in the ICU for less than and more than 7 days²¹.

Prolonged mechanical ventilation requirements and unsuccessful weaning are the major indications for tracheostomy²⁶. Several studies have reported that tracheostomized patients require a prolonged ICU stay^17,19,22,27. This study also demonstrated that the tracheostomized patients stayed in the ICU for relatively long periods. An early or late tracheostomy time may be considered when managing the airway during intensive care. Patients who stayed in the ICU for less than 30 days had a mean tracheostomy opening time of 6.3±6.8 days, while patients who stayed in the ICU for more than 30 days had a mean tracheostomy opening time of 22.3±14.9 days. The patients with an ICU stay of more than 30 days had considerably long tracheostomy opening days, which may have contributed to their prolonged ICU stay.

From another viewpoint, more patients were recommended for tracheostomies as their length of stay increased. Even though the group with an ICU stay of ≥30 days had a relatively high number of days from tracheostomy to discharge (i.e., transfer to another unit or death), patient survival or the absence of a need for an ICU stay depends on several other parameters. Miniksar and Keten²² claimed that tracheostomized patients had much longer ICU stays. Similarly, Çevik and Geyik¹⁷ reported that tracheostomy procedures were a predictor of prolonged ICU stays and mortality. In this study, we did not find tracheostomy to be a predictor of prolonged ICU stays or mortality.

Malnutrition risks, nosocomial infections, and multiple organ failure are the complications that extend the ICU stay of patients with already prolonged stays²⁸. PEG is usually used for patients who require long-term enteral nutrition because of inadequate oral intake. PEG tubes are much more comfortable for feeding and provide higher nutritional efficacy than nasogastric tubes²⁹. In this study, PEG procedures were used more frequently on patients who stayed in the ICU for more than 30 days than on those who stayed for less than 30 days. We believe that this occurred because a PEG procedure was indicated for patients who were expected to have a prolonged ICU stay and required long-term enteral nutrition owing to inadequate oral intake.

Patients with hypotension or septic shock require vasopressors or inotropes for normotension upon admission to ensure adequate organ perfusion. Severe hypotension or septic shock is associated with increased mortality³⁰. Previous studies have demonstrated that patients who require inotropes or vasopressors have prolonged ICU stays^17,19. Contrarily, we discovered that more patients with ICU stays of <30 days required these drugs upon admission than those with ICU stays of ≥30 days. This finding may be because patients who require vasopressors or inotropes upon admission have a decreased survival rate.

Most patients require mechanical ventilation upon admission or during intensive care³¹. Zampieri et al.¹⁵ discovered that patients who required mechanical ventilation during intensive care needed to remain in the ICU for more than 14 days. Other studies in the literature have shown that the need for mechanical ventilation is effective in prolonging ICU stay^19,32. In this study, 92.7% of the patients required mechanical ventilation regardless of how long they stayed in the ICU. There was no significant difference in mechanical ventilation requirements between the two groups. The mechanical ventilation duration is an important parameter because as it increases, mechanical ventilation-related complications, such as ventilator-related pneumonia and barotrauma, occur³³. In this study, the patients who stayed in the ICU for more than 30 days had longer mechanical ventilation days. This may be explained by the fact that an increase in a patient’s mechanical ventilation days causes additional complications and makes patient discharge challenging.

Blood transfusions are associated with increased morbidity, increased mortality, and complications such as prolonged ICU stays, increased mechanical ventilation requirements, and even multiple organ failure. Health care costs have increased, and patients who require intensive care are unable to receive it because there are not enough beds available^21,34,35. Tobi and Amadasun³⁶, Halawi et al.³⁷, and Lipschitz³⁸ reported that a prolonged ICU stay was a predisposing factor for blood transfusions. Similarly, in this study, elderly patients and those with prolonged ICU stays received significantly more transfusions than patients with ICU stays of <30 days.

In this study, the two groups had no significant differences in admission after surgery, renal replacement therapy, APACHE-II scores, or predicted mortality rates. In a Japanese multicenter retrospective cohort study, patients with prolonged ICU stays had a significantly higher APACHE-II score of 23 than those with short ICU stays (APACHE-II score: 13)³⁹. Various studies have also discovered a relationship between high APACHE-II scores and prolonged ICU stays^18,40,41. However, Kıray et al.²¹ observed no differences in terms of APACHE-II scores between patients with prolonged and short ICU stays. Santana Cabrera et al.²⁵ discovered that patients with surgical admission had prolonged stays, but Toptas et al.⁴² reported that patients with no surgical admission had prolonged ICU stays. Çevik and Geyik¹⁷ stated that renal replacement therapy did not affect the length of stay, but Santana Cabrera et al.²⁵ stated that patients who received renal replacement therapy for long periods had long ICU stays. According to the literature, renal replacement therapy may prolong ICU stay because it prevents acute complications associated with acute renal failure^43,44.

Although we discovered that the two groups had no difference in APACHE-II scores, the group with a prolonged ICU stay had a significantly higher mortality rate than the group with a short ICU stay. This result may be due to several factors, such as the opinion that critically ill patients who require high doses of vasopressors and are unresponsive to conventional treatments may not survive for a long time and may therefore stay in the ICU for less than 30 days. However, even if the patient’s status is quite stable at the time of admission, other factors, such as unsuccessful weaning, the need for prolonged mechanical ventilation, the reluctance of patient’s relatives to provide their consent for procedures such as tracheostomies and PEGs, the reluctance to transport tracheostomized patients home with home ventilators, and the unavailability of ward and palliative beds to discharge the patient, may make the patient vulnerable to other complications such as nosocomial infections, ventilator-associated pneumonia, and increased mortality. There are also similar opinions in the literature¹⁵.

Electrolyte imbalance is a common problem in critically ill patients upon admission⁴⁵. In this study, despite investigating the electrolyte, renal, and hepatic parameters at the time of admission, we could not find a relationship between basic laboratory parameters and a prolonged ICU stay, except for calcium and albumin levels. This is because the length of ICU stays increases as the calcium and albumin levels increase. Toptas et al.⁴² discovered that patients’ length of ICU stay increases when their urea, creatinine, and sodium levels increase. Miniksar and Keten²² also reported that hypomagnesemia was significantly related to a prolonged ICU stay.

Study Limitations

In this single-center study, our case number was low compared to similar studies in the literature. The deficiencies in various scoring systems and their records in the hospital information system from past to present have been one of the limiting steps of our study.

TARTIŞMA

Gelişmiş yaşam desteği, mekanik ventilasyon ve organ destek sistemleri, kritik durumdaki hastaların yoğun bakımda yatış sürelerini uzatmaktadır²¹. Bu altı yıllık retrospektif çalışma, uzun süreli YBÜ yatışlarına etki eden predispozan faktörleri belirlemeyi amaçladı. Literatür araştırması yaptıktan sonra maksimum yatış sınırını 30 gün olarak seçtik. Uzamış YBÜ yatışlarının temel laboratuvar parametrelerinden, kabul sırasında vazopresör ve mekanik ventilasyon ihtiyacından, trakeostomi ve PEG ihtiyacından ve trakeostomi açılış günü, trakeostomi günü sayısı, PEG açılış günü, PEG açıldıktan sonraki gün sayısı, transfüze edilen eritrosit ve taze donmuş plazma üniteleri ve yoğun bakımda renal replasman tedavisi gibi ilgili verilerden etkilenip etkilenmediğini belirlemek için hastane veri sistemini araştırdık.

Literatürde yoğun bakımda uzamış yatış tanımı 7, 14, 30 ve 90 gün arasında değişmektedir. Örneğin; Miniksar ve Keten²² retrospektif bir analiz yapmış ve hastaların %3,11’inin 90 günden fazla yoğun bakımda kaldığını saptamışlardır. Alkali ve ark.²⁰ uzamış YBÜ yatışları için 14 günlük bir maksimum sınır belirlemiş ve yatan 994 hastadan 401’inin (%40,34) uzamış yatış süresine sahip olduğunu bulmuşlardır. Başka bir çalışmada 3257 hastanın %6’sının yoğun bakımda 14 gün ve üzeri kaldığı saptanmıştır²³. Yoğun bakımda uzamış yatış sürelerini 30 gün ve üzeri olarak sınırlayan ve bu sürelerde hastaların sırasıyla %1,6 ve %4,92’sinin yoğun bakımda kaldığını saptayan araştırmalar da vardır^24,25. Bu çalışmada 2811 hastanın 89’unun (%3,16) yoğun bakımda 30 günden fazla kaldığını tespit ettik.

Bu çalışmada hastaların yaş ve cinsiyet dağılımları iki grup arasında istatistiksel olarak farklı değildi. Çevik ve Geyik¹⁷ retrospektif bir çalışma yapmışlar ve YBÜ’de yatış süresi 30 günden az ve fazla olan iki grubun karşılaştırılmasında yaş açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark olduğunu ancak cinsiyet açısından fark olmadığını bildirmişlerdir. Başka bir retrospektif çalışmada, yoğun bakımda 14 günden fazla yatış süresi olan gruplar arasında ortalama yaş açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark olduğu bildirilmiş ancak Arabi ve ark.¹⁹ YBÜ’de 7 günden az ve fazla kalan hasta grupları arasında ortalama yaş ve cinsiyet açısından anlamlı bir fark olmadığını bulmuşlardır²¹.

Uzamış mekanik ventilasyon gereksinimleri ve ventilasyondan ayırmadaki başarısızlık, trakeostomi için başlıca endikasyonlardır²⁶. Birkaç çalışmada, trakeostomize hastaların yoğun bakımda daha uzun süre kalması gerektiği bildirilmiştir^17,19,22,27. Bu çalışma aynı zamanda trakeostomize hastaların YBÜ’de nispeten uzun süre kaldığını da göstermiştir. Yoğun bakım sırasında hava yolunu yönetirken erken veya geç trakeostomi zamanı düşünülebilir. Yoğun bakımda 30 günden az kalan hastalarda ortalama trakeostomi açılma süresi 6,3±6,8 gün iken, yoğun bakımda 30 günden fazla kalan hastalarda ortalama trakeostomi açılma süresi 22,3±14,9 gündü. Otuz günden fazla yoğun bakımda kalan hastaların trakeostomi açılış günlerinin oldukça uzun olması yoğun bakımda kalma süresinin uzamasına katkıda bulunmuş olabilir.

Başka bir bakış açısından, yatış süreleri uzadıkça daha fazla hastaya trakeostomi önerildi. YBÜ’de ≥30 gün yatış süresi olan grubun trakeostomiden taburcu olmasına (başka bir birime nakil veya ölüm) kadar geçen gün sayısı nispeten yüksek olsa da, hastanın hayatta kalması veya YBÜ’de yatış ihtiyacının olmaması birkaç parametreye bağlıdır. Miniksar ve Keten²² trakeostomize hastaların çok daha uzun YBÜ yatış süreleri olduğunu iddia etmişlerdir. Benzer şekilde Çevik ve Geyik¹⁷ trakeostomi işlemlerinin uzamış YBÜ yatış süresi ve mortaliteyi öngördüğünü bildirmişlerdir. Bu çalışmada, trakeostominin uzamış YBÜ’de yatış süresinin veya mortalitenin bir göstergesi olduğuna dair bir veri bulamadık.

Malnütrisyon riskleri, nozokomiyal enfeksiyonlar ve çoklu organ yetmezliği zaten uzamış hastane yatışı olan hastaların yoğun bakımda yatış sürelerini uzatan komplikasyonlardır²⁸. PEG genellikle yetersiz oral alım nedeniyle uzun süreli enteral beslenmeye ihtiyaç duyan hastalarda kullanılır. PEG tüpleri beslenme için çok daha rahattır ve nazogastrik tüplere göre daha etkili beslenme sağlarlar²⁹. Bu çalışmada yoğun bakımda 30 günden fazla kalan hastalarda, 30 günden az kalanlara göre daha sık PEG işlemi uygulandı. Bunun, yoğun bakımda uzun süre kalması beklenen ve yetersiz oral alım nedeniyle uzun süreli enteral beslenmeye ihtiyaç duyan hastalarda PEG prosedürünün endike olmasından kaynaklandığına inanıyoruz.

Hipotansiyonu veya septik şoku olan hastalarda yeterli organ perfüzyonunu sağlamak için başvuru sırasında normotansiyon için vazopresörler veya inotroplar gerekir. Şiddetli hipotansiyon veya septik şok artmış mortalite ile ilişkilidir³⁰. Önceki çalışmalar, inotrop veya vazopresör gerektiren hastaların YBÜ yatış sürelerinin uzadığını göstermiştir^17,19. Aksine, YBÜ’de <30 gün yatış süresi olan hastaların, YBÜ’de ≥30 gün yatış süresi olanlara göre bu ilaçlara daha fazla ihtiyaç duyduğunu bulduk. Bu bulgu, başvuru sırasında vazopresör veya inotroplara ihtiyaç duyan hastaların hayatta kalma oranlarının azalmasından kaynaklanıyor olabilir.

Hastaların çoğu kabul sırasında veya yoğun bakım sırasında mekanik ventilasyona ihtiyaç duyar³¹. Zampieri ve ark.¹⁵ yoğun bakımda mekanik ventilasyona ihtiyaç duyan hastaların 14 günden fazla yoğun bakımda kalması gerektiğini ortaya koymuşlardır. Literatürdeki diğer çalışmalar, mekanik ventilasyon ihtiyacının yoğun bakımda yatış süresini uzatmada etkili olduğunu göstermiştir^19,32. Bu çalışmada hastaların %92,7’si yoğun bakımda ne kadar kaldıklarına bakılmaksızın mekanik ventilasyona ihtiyaç duymuştur ve her iki grup arasında mekanik ventilasyon gereksinimlerinde anlamlı bir fark yoktu. Mekanik ventilasyon süresi önemli bir parametredir ve bu süre uzadıkça ventilatöre bağlı pnömoni ve barotravma gibi mekanik ventilasyonla ilişkili komplikasyonlar ortaya çıkar³³. Bu çalışmada 30 günden fazla yoğun bakımda kalan hastaların mekanik ventilasyon günleri daha uzundu. Bu durum hastanın mekanik ventilasyon gün sayısındaki artışın ek komplikasyonlara yol açması ve hasta taburculuğunu zorlaştırması ile açıklanabilir.

Kan transfüzyonları artmış morbidite, artmış mortalite ve uzamış YBÜ yatışları, artan mekanik ventilasyon gereksinimleri ve hatta çoklu organ yetmezliği gibi komplikasyonlarla ilişkilidir. Sağlık bakım maliyetleri arttığı ve yeterli yatak olmadığı için yoğun bakıma ihtiyacı olan hastalar bu hizmete erişememektedir^21,34,35. Tobi ve Amadasun³⁶, Halawi ve ark.³⁷ ve Lipschitz³⁸ uzamış yoğun bakımda yatışın, kan transfüzyonları için predispozan bir faktör olduğunu bildirmişlerdir. Benzer şekilde, bu çalışmada, uzamış YBÜ yatışları olan hastalar, YBÜ yatış süresi 30 günden az olan hastalara göre anlamlı derecede daha fazla transfüzyon almışlardır.

Bu çalışmada, iki grup arasında ameliyat sonrası yatış, renal replasman tedavisi, APACHE-II skorları veya öngörülen mortalite oranlarında anlamlı bir fark yoktu. Çok merkezli retrospektif bir Japon kohort çalışmasında, kısa süreli yoğun bakımda kalanlarla kıyaslandığında (APACHE-II skoru: 13), yoğun bakımda uzun süre kalan hastaların APACHE-II skoru 23 olarak, anlamlı derecede daha yüksekti³⁹. Çeşitli araştırmalarda ayrıca yüksek APACHE-II skorları ile uzamış yoğun bakımda yatış süreleri arasında bir ilişki bulunmuştur^18,40,41. Ancak Kıray ve ark.²¹ YBÜ’de uzamış ve kısa süreli yatan hastalar arasında APACHE-II skorları açısından fark gözlemlememişlerdir. Cabrera ve ark.²⁵ ameliyat için kabul edilen hastaların yatış sürelerinin uzadığını bildirirken, Toptas ve ark.⁴² cerrahi başvurusu olmayan hastalarda artmış yoğun bakımda yatış sürelerinin olduğunu belirtmişlerdir. Çevik ve ark.¹⁷ renal replasman tedavisinin yatış süresini etkilemediğini belirtmişler, ancak Santana Cabrera ve ark.²⁵ uzun süre renal replasman tedavisi alan hastaların yoğun bakımda daha uzun yattığını belirlemişlerdir. Literatüre göre renal replasman tedavisi, akut böbrek yetmezliği ile ilişkili akut komplikasyonları önlediğinden yoğun bakımda yatış süresini uzatabilir^43,44.

İki grup arasında APACHE-II skorlarında fark olmadığını bulmamıza rağmen, yoğun bakımda uzun süre kalan grubun mortalite oranı, yoğun bakımda kısa süre kalan gruba göre anlamlı derecede daha yüksekti. Bu sonuç, yüksek doz vazopresörlere ihtiyaç duyan ve konvansiyonel tedavilere yanıt vermeyen kritik hastaların uzun süre yaşayamayacağı ve bu nedenle YBÜ’de 30 günden daha az kalabileceği düşüncesi gibi çeşitli faktörlere bağlı olabilir. Ancak başvuru sırasında hastanın durumu oldukça stabil olsa bile, ventilasyondan ayrılmada başarısızlık, uzamış mekanik ventilasyon ihtiyacı, hasta yakınlarının trakeostomi ve PEG gibi işlemler için onay verme konusundaki isteksizliği, trakeostomize hastaların ev tipi ventilatörleriyle eve nakledilmesi konusundaki isteksizlik ve hastayı taburcu etmek için servis ve palyatif yatakların bulunmaması gibi diğer faktörler, hastayı nozokomiyal enfeksiyonlar, ventilatörle ilişkili pnömoni ve artmış mortalite gibi diğer komplikasyonlara karşı savunmasız hale getirebilir. Literatürde de bu konuda benzer görüşler vardır¹⁵.

Elektrolit dengesizliği kritik hastalarda yatışta sık görülen bir sorundur⁴⁵. Bu çalışmada başvuru anındaki elektrolit, renal ve hepatik parametrelerin araştırılmasına rağmen temel laboratuvar parametreleri ile uzamış YBÜ yatış süresi arasında, kalsiyum ve albümin düzeyleri dışında, bir ilişki bulunamadı. Bunun nedeni, kalsiyum ve albümin seviyeleri arttıkça yoğun bakımda yatış süresinin artmasıdır. Toptas ve ark.⁴² hastaların üre, kreatinin ve sodyum seviyeleri arttıkça yoğun bakımda yatış sürelerinin de arttığını göstermişlerdir. Ayrıca Miniksar ve Keten’de²² de hipomagnezeminin uzamış YBÜ yatış süresi ile anlamlı şekilde ilişkili olduğunu bildirmişlerdir.

Çalışmanın Kısıtlılıkları

Tek merkezli bu çalışmada olgu sayımız literatürdeki benzer çalışmalara göre düşüktü. Geçmişten günümüze çeşitli skorlama sistemlerindeki eksiklikler ve bunların hastane bilgi sistemindeki kayıtları çalışmamızın kısıtlayıcı adımlarından biri olmuştur.

CONCLUSION

In this six-year retrospective study, we aimed to determine the predictors of prolonged ICU stays. We discovered that patients who stayed in the ICU for more than 30 days had a relatively high mortality rate. Additionally, tracheostomy and PEG procedures were found to be related to prolonged ICU stays in our study. The absence of a need for vasopressors was also found to be associated with prolonged ICU stays. Prolonged ICU stays are caused by multiple factors, and palliative care units and home care facilities must be used frequently to make the best use of ICU beds and prevent prolonged ICU stays, which cause increased mortality and negative financial outcomes.