ABSTRACT
Aim:
Domestic violence (DV) is all kinds of aggressive behaviors towards one’s spouse, children, parents, siblings, or close relatives. The purpose of the present study was to determine the socio-demographic, personality, and crime characteristics of people who were sent to the psychiatry clinic for examination and treatment within the scope of Law No. 6284.
Materials and Methods:
The data of the cases for which forensic reports were issued were scanned retrospectively in the electronic data system. The age, gender, education level, marital status, Minnesota Multidimensional Personality Inventory test profiles, criminal characteristics, and psychiatric diagnoses of the cases were analyzed.
Results:
It was determined that 84.3% of the perpetrators were under the influence of alcohol/substance during the violence, 60% were diagnosed with Alcohol/Substance Use Disorder (ASUD), and 68% continued to live with their spouses after the violence. The rates of forensic and prison history, alcohol/substance use during committing the crime, and violence against parents were found to be higher in those with ASUD and the duration of suspension decided by the court was shorter. It was also determined that the majority of those who perpetrated violence against their close partners did not continue their treatment, and the majority of those who perpetrated violence against their parents continued their treatment.
Conclusion:
The perpetrator has a high incidence of ASUD and a criminal history in DV incidents. Most of the perpetrators do not continue their treatment. The results of the present study can contribute to better recognition and understanding of perpetrators of violence and the development of effective treatment programs aiming to reduce recidivism.
INTRODUCTION
Domestic violence (DV) is defined as any controlling, coercive or threatening behavior, violence or abuse among those aged 16 years or older, who are close partners or family members, regardless of gender1. DV is mostly practiced against the spouse. The physical, sexual or psychological harm perpetrated by a current or former romantic partner is defined as Intimate Partner Violence (IPV) and is an important social, public health and economic problem2. Approximately 22% of women face physical violence from a close partner in their lifetime3. In 2022, a total of 1021 people from 73 different provinces of Turkey and 6 different countries applied to the “We will Stop Femicide Platform”. According to the “We will Stop Femicide Platform-2022-Application Admission Report”, 32% of women face physical violence in Turkey. Most of these women stated that they were subjected to violence on the pretext that they were at the stage of divorce. It was also reported in the report that the rate of emotional violence was 28%, the rate of sexual violence was 12%, the rate of economic violence was 7%, the rate of digital violence was 6%, the rate of femicide was 7%, the suspicious death rate was 2%, and the rate of other violence was 6%. Women are generally exposed to violence by the man she is married to (32%), a man she knows (22%), a man she does not know (10%), a man she is divorced from (9%), a man she used to be with (8%), a relative (6%), a father (3%), or other people (2%)4.
According to World Health Organization (WHO), gender inequality and norms regarding the acceptability of violence against women are the main causes of violence against women. Young age, low educational level, witnessing or being exposed to violence as a child, alcohol and drug abuse, Antisocial Personality Disorders (ASPD), thinking that it is acceptable for a man to beat his wife, ideologies related to male sexuality, extremely controlling male behavior towards their partners, weak legal sanctions against IPV and having a previous history of IPV are the reasons reported for IPV by the WHO5. The rate of men who think that the husband has the right to beat his wife when she does not obey him is 44.9% in Turkey6. This result shows that gender-unequal social norms are an important reason for IPV in Turkey.
A study that was conducted on 308 people who were sent to the treatment program because of IPV reported that as the frequency of mental health problems increased, the frequency of IPV also increased7.
Alcoholism is the most common mental disorder identified on Perpetrators of Intimate Partner Violence (PIPV). A meta-analysis of 22 experimental studies reported that the men PIPV under the influence of alcohol were more aggressive than the men PIPV when they were not under the influence of alcohol8. Also, the presence of alcohol problems in men who have antisocial personality traits such as impulsivity, irritability, and aggression, and violating the rights of others are stated as the factors associated with IPV3.
Previous studies showed that most people of PIPV did not go to treatment voluntarily and most of those who went to treatment were taken under compulsory treatment but they quit treatment early9. Some of the studies reported that income, education, marital status, and substance use did not have any effects on completing the IPV treatment program. However, the others reported that low levels of education and income, being older and unemployment were effective factors for low treatment program completion rates10.
In our country, the way to be followed in the case of IPV/DV is included in the Implementation Regulation on the Law No. 6284 on the Protection of the Family and the Prevention of Violence Against Women, which entered into force on March 20, 2012. And this regulation includes the procedures and principles regarding the measures to be taken to protect women who have suffered violence or have had hazard of violence, children, family members and victims of one- sided persistent stalking and to prevent violence against them. In Law No. 6284, violence is defined as “Any kind of physical, sexual, psychological, verbal or economic attitude and behavior happening in the social, public or private sphere; including threats and pressures or arbitrary deprivation of freedom against such persons, and acts that result in or are likely to result with suffering or giving harm to the person from a physical, sexual, psychological or an economic point of view.” (Law No. 6284, Article 3-(1)/m). Law No. 6284 does not only aim to protect the victims of violence but also includes regulations on the rehabilitation of these behaviors of the perpetrator of violence (PV). Article 5 (1)/h of the Law No. 6284 stated that “……. in case of addiction, measures will be taken including hospitalization, examination, and treatment”, and Article 5(1)/i is regulated about “Admission to a healthcare institution for examination or treatment and providing treatment”. According to these articles of law, it is ordered that the perpetrator of violence should be admitted to a healthcare institution to change his behaviors by participating in training and treatment programs. The Violence Prevention and Monitoring Center (VPMC) is responsible for ensuring that the person for whom a preventive cautionary decision is taken is examined or treated in a healthcare institution. VPMC is also responsible for carrying out activities aiming at “participating in training and rehabilitation programs for changing attitudes and behaviors by providing awareness for anger management, coping with stress and preventing violence” (Law No. 6284, article 15-(3)/c-1). VPMC is also tasked with monitoring the effects of the preventive measures and the results of the treatment on the person. If the person whom a cautionary decision is taken refuses the treatment offered in the healthcare institution, this is reported to the Office of the Chief Public Prosecutor and VPMC (Law enforcement regulation No. 6284-27 (1)/3).
Previous studies conducted so far mostly focused on the victims of DV, but information about PV was obtained indirectly, especially from the victims of violence. As far as we know, there is no study examining the victims of PV who were sent to psychiatry clinics for examination and treatment by the forensic units within the scope of Law No. 6284 in Turkey. The aims of this study are as follows.
1. To determine the socio-demographic, personality, and criminal characteristics of the cases sent to psychiatry clinics for examination and treatment within the scope of the Law No. 6284 because of DM,
2. To determine whether there is a difference in socio-demographic, personality, and criminal characteristics between PV with and without Alcohol/Substance Use Disorder (ASUD).
3. To determine whether there is a difference between socio-demographic, personality, and criminal characteristics between the victims of PV with ASUD who continue and who do not continue treatment.
Based on the literature review, we assumed that the majority cases of PV had the diagnosis of ASUD and were under the influence of alcohol/substance during the violence, had a forensic and prison history and that most of the cases who were taken under treatment did not continue their treatment. Our findings might contribute to the determination of the target population, taking appropriate preventive measures, and developing treatment programs for PV.
GİRİŞ
Aile içi şiddet (AİŞ), cinsiyete bakılmaksızın, yakın partnerler veya aile üyeleri olan 16 yaş ve üstü kişiler arasındaki herhangi bir kontrol edici, zorlayıcı veya tehdit edici davranış, şiddet veya istismar olarak tanımlanmaktadır1. AİŞ çoğunlukla eşe karşı uygulanmaktadır. Mevcut veya eski bir romantik partner tarafından uygulanan fiziksel, cinsel veya psikolojik zarar, Yakın Partner Şiddeti (YPŞ) olarak tanımlanır ve önemli bir sosyal, halk sağlığı ve ekonomik sorundur2. Kadınların yaklaşık %22’si yaşamları boyunca yakın bir partnerden fiziksel şiddet görüyor3. 2022’de Türkiye’nin 73 farklı ilinden ve 6 farklı ülkeden toplam 1021 kişi “Kadın Cinayetlerini Durduracağız Platformu”na başvurdu. “Kadın Cinayetlerini Durduracağız Platformu-2022-Başvuru Kabul Raporu”na göre Türkiye’de kadınların %32’si fiziksel şiddete maruz kalıyor. Bu kadınların çoğu boşanma aşamasında oldukları bahanesiyle şiddete maruz kaldıklarını belirtmişlerdir. Raporda ayrıca duygusal şiddet oranının %28, cinsel şiddet oranının %12, ekonomik şiddet oranının %7, dijital şiddet oranının %6, kadın cinayeti oranının %7, şüpheli ölüm oranının %2 ve diğer şiddet oranının %6 olduğu bildirildi. Kadınlar genellikle evli olduğu erkek (%32), tanıdığı erkek (%22), tanımadığı erkek (%10), boşandığı erkek (%9), birlikte olduğu bir erkek (%8), bir akraba (%6), baba (%3) veya diğer insanlardan (%2) şiddet görüyorlar4.
Dünya Sağlık Örgütü’ne (DSÖ) göre, cinsiyet eşitsizliği ve kadına yönelik şiddetin kabul edilebilirliğine ilişkin normlar, kadına yönelik şiddetin ana nedenleridir. Genç yaş, düşük eğitim düzeyi, çocukken şiddete tanık olma ya da maruz kalma, alkol ve uyuşturucu kullanımı, antisosyal kişilik bozuklukları, erkeğin karısını dövmesini kabul edilebilir düşünmesi, erkek cinsiyeti ile ilgili ideolojiler, partnerlerine karşı aşırı kontrolcü erkek davranışları, YPŞ’ye karşı yetersiz yasal yaptırımlar ve daha önce YPŞ öyküsü olması, DSÖ tarafından YPŞ için bildirilen nedenlerdir5. Türkiye’de kocasının kendisine itaat etmeyen karısını dövmeye hakkı olduğunu düşünen erkeklerin oranı %44,9’dur6. Bu sonuç, cinsiyet eşitsizliği olan sosyal normların Türkiye’de YPŞ için önemli bir neden olduğunu göstermektedir.
YPŞ nedeniyle tedavi programına gönderilen 308 kişi üzerinde yapılan bir araştırma, ruh sağlığı sorunlarının sıklığı arttıkça YPŞ sıklığının da arttığını bildirmiştir7.
Alkolizm, Yakın Partner Şiddeti Faillerinde (YPŞF) tanımlanan en yaygın zihinsel bozukluktur. Yirmi iki deneysel çalışmanın meta-analizi, alkol etkisi altındaki YPŞF erkeklerin, alkolün etkisi altında olmayan erkeklere göre daha agresif olduğunu bildirmiştir8. Ayrıca, alkol sorunları olan erkeklerde dürtüsellik, sinirlilik, saldırganlık ve başkalarının haklarını ihlal etme gibi antisosyal kişilik özellikler, YPŞ ile ilişkili faktörler olarak belirtilmektedir3.
Önceki çalışmalarda YPŞF hastalarının çoğunun gönüllü olarak tedaviye gitmediği ve tedaviye gidenlerin çoğunun zorunlu tedavi altına alındığı ancak tedaviyi erken bıraktıkları gösterilmiştir9. Çalışmaların bir kısmında gelir, eğitim, medeni durum ve madde kullanımının YPŞ tedavi programının tamamlanması üzerinde herhangi bir etkisi olmadığı gösterilmiştir. Ancak diğerleri düşük eğitim ve gelir düzeylerinin, yaşlı olmanın ve işsizliğin tedavi programını tamamlama oranlarının düşük olmasında etkili faktörler olduğunu bildirdiler10.
Ülkemizde YPŞ/AİŞ olgusunda izlenecek yol, 20 Mart 2012’de yürürlüğe giren 6284 sayılı Ailenin Korunması ve Kadına Yönelik Şiddetin Önlenmesine Dair Yönetmelikte yer almaktadır. Bu yönetmelik ise şiddet görmüş veya şiddet görme tehlikesi olan kadınların, çocukların, aile bireylerinin ve tek taraflı ısrarlı takiple taciz mağdurlarının korunması ve onlara yönelik şiddetin önlenmesi için alınacak tedbirlere ilişkin usul ve esasları kapsamaktadır. 6284 sayılı Kanun’da şiddet, “Kişinin, fiziksel, cinsel, psikolojik veya ekonomik açıdan zarar görmesiyle veya acı çekmesiyle sonuçlanan veya sonuçlanması muhtemel hareketleri, buna yönelik tehdit ve baskıyı ya da özgürlüğün keyfî engellenmesini de içeren, toplumsal, kamusal veya özel alanda meydana gelen fiziksel, cinsel, psikolojik, sözlü veya ekonomik her türlü tutum ve davranışı” (6284 Sayılı Kanun, Madde 3-(1)/m) tanımlamaktadır. 6284 sayılı Kanun sadece şiddet mağdurlarını korumayı amaçlamamakta, şiddet failinin (ŞF) bu davranışlarının rehabilitasyonuna yönelik düzenlemeler de içermektedir. 6284 sayılı Kanunun 5(1)/h maddesinde, “…….bağımlılık halinde, hastaneye yatış, muayene ve tedavi dahil olmak üzere gerekli tedbirler alınacaktır” ve 5(1)/i maddesi “bir sağlık kuruluşuna muayene veya tedavi için başvurması ve tedavisinin sağlanması” hakkındadır. Bu kanun maddelerine göre, şiddet uygulayan kişinin eğitim ve tedavi programlarına katılarak davranışlarını değiştirmesi için bir sağlık kuruluşuna yatırılması bildirilmektedir. Şiddeti Önleme ve İzleme Merkezi (ŞÖNİM), hakkında önleyici tedbir kararı verilen kişinin bir sağlık kuruluşunda muayene veya tedavi edilmesinden sorumludur. ŞÖNİM aynı zamanda “öfke kontrolü, stresle baş etme ve şiddeti önleme konularında farkındalık kazandırarak tutum ve davranışları değiştirmeye yönelik eğitim ve rehabilitasyon programlarına katılmak” (6284 Sayılı Kanun, madde 15-(3)/c) amaçlı faaliyetlerin yürütülmesinden de sorumludur. ŞÖNİM ayrıca önleyici tedbirlerin ve tedavi sonuçlarının kişi üzerindeki etkilerini izlemekle görevlidir. Tedbir kararı verilen kişinin sağlık kuruluşunda uygulanan tedaviyi reddetmesi halinde bu durum Cumhuriyet Başsavcılığına ve ŞÖNİM’e bildirilir (6284-27 sayılı Kanun Yürütme Yönetmeliği (1)/3).
Şimdiye kadar yapılan önceki çalışmalar çoğunlukla AİŞ mağdurlarına odaklanmıştı, ancak ŞF ile ilgili bilgiler özellikle şiddet mağdurlarından dolaylı olarak elde edildi. Bildiğimiz kadarıyla Türkiye’de 6284 sayılı Kanun kapsamında adli tıp birimlerince psikiyatri kliniklerine muayene ve tedavi için gönderilen ŞF mağdurlarını inceleyen bir çalışma bulunmamaktadır. Bu çalışmanın amaçları aşağıdaki gibidir.
1. AİÇ nedeniyle 6284 sayılı Kanun kapsamında psikiyatri kliniklerine muayene ve tedavi için gönderilen olguların sosyo-demografik, kişilik ve kriminal özelliklerini belirlemek,
2. AMKB olan ve olmayan ŞF arasında sosyo-demografik, kişilik ve suç özellikleri açısından fark olup olmadığını belirlemek,
3. Tedaviye devam eden ve etmeyen AMKB’li ŞF mağdurları arasında sosyo-demografik, kişilik ve kriminal özellikler arasında fark olup olmadığını belirlemektir.
Literatür taramasına dayanarak, ŞF olgularının çoğunluğunun AMKB tanısı aldığı ve şiddet sırasında alkol/madde etkisinde olduğu, suç ve cezaevi öyküsü olduğu ve tedavi altına alınan olguların çoğunun tedavilerine devam etmedikleri varsayıldı. Bulgularımız, hedef popülasyonun belirlenmesine, uygun koruyucu önlemlerin alınmasına ve ŞF için tedavi programlarının geliştirilmesine katkıda bulunabilir.
MATERIALS AND METHODS
Study Design and Sampling
The data of the cases, which were referred to Bolu İzzet Baysal Mental Health and Diseases Hospital for examination and treatment within the scope of Law No. 6284 by the forensic units between January 1, 2020 and December 31, 2021 for which a report was issued, were scanned retrospectively in the electronic data system. The data of 78 cases that were evaluated within the scope of the Law No. 6284 were reached. Five cases that were diagnosed with psychosis and 3 cases that were diagnosed with bipolar affective disorder were excluded from the study and 70 cases were included.
Implementation
After the examination of mental health status made by specialist physician in the forensic polyclinic, appointments are taken for social examination and psychometric tests of the cases referred by the judicial authorities for examination and treatment within the scope of Law No. 6284. The case is evaluated and given a decision by the forensic branch committee consisting of 3 psychiatrists after the social examination by the social worker and the reporting of the Minnesota Multidimensional Personality Inventory (MMPI) test by the psychologist. A forensic report is prepared and sent to judicial authorities, including information on whether the patient has ASUD or other psychiatric diagnoses, whether she/he has been treated or not, and the control intervals of those who were treated. The ASUD cases are treated in the AMATEM Clinics. The result of the treatment and whether they continue the treatment are reported to the requesting judicial authorities.
Data Collection Tools
The socio-demographic ınformation form and MMPI were used to collect data. In our hospital, MMPI is routinely applied to the cases sent for examination and treatment within the scope of the law numbered 6284. In addition, a social examination report is prepared. Information about the cases was obtained through the KARMED reporting and statistics module of our hospital, and their electronic files were examined retrospectively.
Socio-demographic Data Form
It is the form prepared by the researcher, which includes the socio-demographic characteristics of the cases such as age, gender, education level, marital status, psychiatric diagnoses and criminal characteristics. It was formed from the information in the electronic files of the cases and the social examination reports.
Minnesota Multidimensional Personality Inventory
MMPI is a self-assessment scale which helps to measure characteristics of personality, consisting of totally 13 subscales (three validity and ten clinical) and 566 questions that are responded as “True-False” and “I do not know”. High scores obtained on the scales indicate a pathological adaptation in the areas corresponding to the scales. MMPI was developed by Hathaway and McKinley and its Turkish validity and reliability were conducted by Savaşır and Çulha11.
Statistical Analysis
This study was designed as a retrospective, descriptive, and cross-sectional study. The study data were uploaded to the computer and evaluated by using the Statistical Package for the Social Sciences 23.0 software. The socio-demographic data were shown with descriptive statistics. By evaluating whether continuous variables were normally distributed or not with the Kolmogorov-Smirnov test, the Student’s t-test was used when comparing groups to see if they were normally distributed, and the Mann-Whitney U test was used if they were not normally distributed. The chi-square test was applied for categorical variables. The confidence interval was taken as 95% and the statistical significance limit was considered as p<0.05 for all analyses.
Ethical Approval
Approval was obtained from the Bolu Abant İzzet Baysal University Ethics Committee (decision no: 2022/73, date: 22.03.2022) before the research and institutional permission was obtained from the place where the research was conducted in order to examine the interview records. The ethical principles of the Declaration of Helsinki were taken into account in the examination of the records, the participants’ data were analyzed over numbers, the interview records and information about the participants were not shared with third parties.
RESULTS
A total of 70 cases, all male, were included in the study. The majority of the cases were between the ages of 25 and 44 years (minimum-maximum: 19-65), lived with their spouses (45.7%), had education for 8 years or less (74.3%), and 67.1% were married. In addition, 47% of the cases were unemployed or were working irregularly, and the majority of them did their military service (88.6%). Half of the cases had a history of previous psychiatric treatment and approximately 1/5 of them had a history of inpatient psychiatric treatment. 60% of the cases were diagnosed with ASUD, and 6 of those diagnosed with ASUD also had an additional diagnosis of ASPD, and 18.6% did not have a diagnosis of psychiatric disease (Table 1).
When the criminal characteristics of the cases were evaluated, it was found that 98.1% of the criminal target was an adult, 92.9% was female, and 72% of the crime was directed to a partner and 25% to parents. 45.7% of the cases had a previous forensic history, 23.5% had a prison history, and 84.3% of them used alcohol/substance during the event that led to the implementation of the Law No. 6284. The majority of the cases were suspended for 2-3 months and the majority of them applied to the hospital within the first 15 days after the decision (Table 2).
When the socio-demographic and clinical characteristics of the cases with and without ASUD were compared, no statistically significant differences were detected between the groups (Table 3). Also, when the cases with and without ASUD were compared in terms of MMPI subgroups, no statistically significant differences were detected between the groups (Table 4).
When the cases with and without ASUD were compared in terms of criminal characteristics, more people with ASUD than those without ASUD had a forensic history at a statistically significant level (p=0.019) and it was determined that statistically significantly more people with ASUD than those without ASUD had a prison history (p=0.011). Using alcohol/substance during committing the crime was found to be statistically significantly higher (p=0.016) in those with ASUD when compared to those without ASUD. When both groups were compared in terms of the direction of the crime, the rate of IPV was found to be higher in those who did not have ASUD, and the rate of violence against parents was higher in those with ASUD (p=0.025). A statistically significant result was detected between the groups with and without ASUD in terms of suspension times (p=0.013). The majority of the group without ASUD had taken longer suspension than the group with ASUD. No statistically significant differences were detected between the cases with and without ASUD in terms of the target of the crime, the gender of the criminal target, and the duration of admission to the hospital after the court decision (Table 5).
It was found that 62% of the cases who were diagnosed with ASUD and taken to treatment did not continue their treatment. With regard to the clinical and socio-demographic characteristics, no statistically significant difference was found between the groups of ASUD with and without treatment (Table 6). In the comparison of the cases of ASUD with and without treatment in terms of criminal characteristics, statistically significant difference was found for the direction of crime. It was also found that the majority of the cases with the direction of the crime to spouses did not continue their treatment, and the majority of those with the direction of the crime to parents continued their treatment (p=0.035). No statistically significant differences were detected between the two groups in terms of other criminal characteristics (Table 7).
DISCUSSION
This is the first study conducted in Turkey to evaluate the socio-demographic, clinical, and criminal characteristics of cases who committed DV and were sent to Bolu İzzet Baysal Mental Health and Diseases Hospital for examination and treatment within the scope of Law No. 6284.
The most important finding of this study is that 18.6% of the cases did not have a mental illness, and 21.4% did not have a mental illness that required compulsory treatment. In addition, there was no difference in terms of socio-demographic and personality traits between the cases with and without ASUD. Our data included only cases that were considered to have mental illness, especially ASUD, as the cause of IPV, and referred for examination and treatment by the relevant court. This should not be forgotten when interpreting our research results. This 40% high rate may be due to the perception that the current implementation of Law No. 6284 creates the perception that the most important cause of violence is mental illnesses and especially ASUD. Studies examining the behaviors of PVs reveal that violence is caused by the adoption of gender roles rather than addiction or biological or psychological factors. According to the society, the concept of masculinity is interpreted as a person who makes his family live in prosperity, meets all their needs and has the right to have a say over them because he supports his family, and has the power to make them listen. PVs may have used violence to maintain and even strengthen this superior position12.
The results of the study showed that the direction of the crime was the spouse in 70% of the study group and 68% of those who were married continued to live with their spouses after the violence. This is because the victim of violence is worried about their children, has no family or economic support, hopes that PV will change one day, thinks about the positive aspects of PV, blames herself, normalizes the situation, and has religious beliefs, fear of loneliness or social exclusion, and fear of the court13. Another reason might be that cultural values encouraged enduring rather than rejecting violence as a way of preserving family and honor14.
The study showed that 60% of PV were diagnosed with ASUD, and 84.3% of them were under the influence of alcohol/substances during the violence. Previous studies have reported that IPV is very common when men are under the influence of alcohol or substance, which constitutes approximately 45 percent of all IPV incidents15. Another study reported that 50-60% of PVs experienced alcohol-related problems and approximately 20% of them abused other substances16. Another study reported that the prevalence of problematic alcohol use among IPV men ranged from 17% to 57%, and approximately 40% of men receiving alcohol dependence treatment had IPV issues17. Alcohol intoxication might cause neuropsychological changes by disrupting the balance in executive functions and resulting in an aggressive response. Also, excessive alcohol use might affect cognitive and physical functions, reduce self-control and make the person less capable of finding non-violent solutions to conflicts in a relationship, Additionally, excessive alcohol use of one partner can cause financial difficulties, problems in child care, stress in relationship, and this results in problems of communication among family members, misinterpretation of conflicts, and as a result, violent incidents can occur14,18.
The results showed that ASPD was diagnosed in 9 cases and borderline personality disorder (BPD) in 2 cases, and in addition, ASPD was found in 6 of those with ASUD. Previous studies have showed that ASPD and BPD characteristics are associated with IPV7. A study examining ASPD and BPD characteristics, problematic substance use, and IPV has showed a positive correlation with both ASPD and BPD personality traits and IPV higher problematic alcohol use than low problematic alcohol use19. Previous studies have also showed that individuals prone to aggressive behaviors are more likely to commit impulsive violent crimes, especially under the influence of alcohol. Natural dopaminergic and serotonergic anomalies in aggressive individuals might have increased their susceptibility to commit violent crimes under the influence of alcohol20. Alcohol might have caused IPV by increasing the risk of violence in men with aggressive tendencies, antisocial features, and lack of empathy21.
Aside from ASUD, ASPD, and BPD, 2 individuals were diagnosed with agitated depression in the present study. Studies also show that increased depressive symptoms are associated with increased rates of IPV in men, and men with PIPV have a higher rate of depressive symptoms than those who have not commited IPV, which might be because irritability associated with depression may increase the risk of IPV7.
Another important result of the present study was that 18.6% of the cases sent for evaluation within the scope of Law No. 6284 did not have any psychiatric pathology. Studies show that 64% of men think that when a woman disagrees with her husband, she should silently accept the situation and not argue with her husband in Turkey, and 44.9% of men think that the husband has the right to beat the woman when she does not obey her husband6.The PIPV cases who did not have any psychiatric diagnosis might have unequal gender attitudes, such as “thinking they have the right to beat a woman”.
Consistent with previous studies, no differences were detected in the present study in terms of socio-demographic and clinical characteristics between PV with a diagnosis ASUD and those without a diagnosis of ASUD. Also, there were no differences between the groups in terms of MMPI subscale scores. A study that was conducted in Turkey, examining the “Characteristics and Gender Perceptions of Convicted Men Who Committed Violence to Spouse” reported that convicted men WHO committed violence to spouse could not be classified within the framework of certain characteristics, and the patriarchy shaping the perception of gender and its institutional reflections were the main underlying cause of IPV22. A newly published study showed that PIPV with ASUD had higher levels of perceived social rejection, lower community support and close support than PIPV without ASUD. However, it was also reported that there were no significant differences with moderate or large effects for socio-demographic variables23. Another study comparing PIPVs with and without problematic alcohol use reported that there were no significant differences between the groups in terms of socio-demographic variables, those with problematic alcohol use had a statistically significantly higher prevalence of unemployment rates and previous psychiatric history rates with small effect sizes when compared to those without problematic alcohol use16. Although it was not at a statistically significant level, it was shown in the present study that those with ASUD did not work/worked irregularly at a higher rate than those without ASUD, and also had a higher history of psychiatric treatment. However, DV might have been used to control the behaviors of one partner in the relationship, independently of socio-demographic variables13.
It was found in the present study that more of the people with ASUD had a criminal and prison history than those without diagnosis of ASUD. Previous studies have showed that DV is a part of general criminal behavior and the vast majority of perpetrators involved in DV and then passed through the justice system are repeat offenders. Six studies that used court data on proven incidents reported that 53-82% of IPV perpetrators had a criminal history24. Another study showed that IPV was common after the male partner was released from prison, and the post-release IPV levels were much higher25. The cognitive skills like empathic skills, emotion-resolving skills and executive functions of people with ASUD might have been affected by alcohol or substance abuse, and this might be playing a role in the modulation of re-offend in PV26.
The results of the study also showed that the rate of violence against parents was higher in those with ASUD than in those without and that PVs perpetrated violence against their mothers more than their fathers. Studies show that psychological, economic and physical aggression towards the mother is more common than that against the father. The purpose of violence against parents might be to gain power and control by creating fear in parents27. Substance use may have caused conflicts between parents and their children, and an increased risk of verbal violence that might escalate to physical aggression. Financial violence, which includes behaviors such as stealing money, damaging the house or causing debts that parents have to pay, might be among the behaviors used to get the money from parents needed to buy substances28.
Another finding of the present study was that alcohol/substance use during committing a crime was higher in PVs with ASUD than PVs without ASUD. Another study that compared 150 IPV perpetrators with and without SUD in terms of demographic and crime-related variables reported that those PIPV with SUD were under the influence of substances at a higher rate while committing the crime, when compared to those PIPVs without SUD29. In another study, 46.7% of those accused of abuse against their parents admitted that aggression occurred under the influence of drugs28.
The results also showed that PVs with ASUD were suspended for a shorter period than those without ASUD. In the literature review, no study comparing those PIPV with and without ASUD in terms of the duration of suspension given by the court was found. However, individual and social beliefs about alcohol to cause aggression might have caused alcohol to be rationalized as a reason for violent behaviors and PVs without ASUD to be perceived as more dangerous14.
The results of our study showed that 62% of the patients diagnosed with ASUD and given treatment did not continue the treatment and there were no clinical or socio-demographic differences between the patients with ASUD who continued their treatment and those who did not. Previous studies showed that the rates of treatment compliance were low, and the rates of abandonment and re-offend were high in PIPV with ASUD23. A previous study, in which 120 British male DV perpetrators recruited into a court-mandated rehabilitation program, reported that 32.5% of PVs did not complete the program and those who quit treatment had a significantly greater history of imprisonment than those who completed the treatment30. The studies examining socio-demographic variables in terms of the completion of IPV treatment programs found confusing results. Although some studies did not find any effects of income, education, marital status, and substance use on the completion of the IPV intervention programs, others reported that low level of education and income, being older, and unemployment were the effective factors on low rate of completing treatment program10.Another study conducted with 56 people who were referred to the 16-week program because of DV crimes and who completed the treatment and 58 people who dropped out of the treatment reported that those who stopped treatment used sexual coercion tactics at a higher rate in the 12 months before entry into the treatment program, and other demographic and psychological variables were not different between the groups3. The majority of the studies reported heavy and sustained alcohol consumption as the most relevant factor associated with discontinuation of treatment, particularly in the early stages. Those with ASUD who did not continue treatment might have been severe users. As a result, they might have had more deficits in cognitive processes such as empathy and executive functions. For this reason, they might have made an impulsive decision to leave treatment without considering the consequences of the decision to discontinue treatment26.
PV cannot be compelled to undergo treatment within the scope of the law numbered 6284. From three days to ten days in case of violating the health measure decision by not participating in the treatment program; Each time the injunction is violated again, he/she is subject to forced imprisonment from 15 days to 30 days. The total duration of the forced confinement may be applied for a maximum of six months (Law No. 628, article 13/1-2). There are no provisions regarding forced treatment of persons with psychiatric disorders in Turkey in law No. 6284. Everyone has the right to liberty and security of person (ECHR-5). Everyone has personal liberty and security (CRT-19). Any intervention in the field of health can be made after the person concerned has given free and informed consent to the intervention (CHRB-5). However, there are provisions related to forced treatment (TF) in the Convention on Human Rights and Biomedicine (CHRB), the European Convention on Human Rights (ECHR), the Constitution of the Republic of Turkey (CRT), the Turkish Civil Law (TCL) and the Patient Rights Regulation (PRR). A person may be forced for treatment “in cases where it is probable that a serious harm will come to the health of the person if treatment is not done” (CHRB-7, Law Number: 5013, Date of Acceptance: 03.12.2003) and “provided that it is in accordance with the laws, mental patients, those with a diagnosis of ASUD, under certain conditions’’ (ECHR-5/e) and “in accordance with the principles specified in the law for the treatment, education or rehabilitation of a person who is addicted to drugs or alcohol, a vagrant or a person who may spread disease” (CRT-19, Law Number: 2709, Date of Adoption: 18 /10/1982). TCL-432 contains the provision of “any adult person who poses a danger to society due to mental illness, mental weakness, alcohol or drug addiction, serious contagious disease or vagrancy may be placed or detained in an institution suitable for treatment, education or rehabilitation, unless personal protection can be provided otherwise” (TCL-432, Law Number: 4721, Date of Adoption: 22/11/2001). Person, except for the cases required by law, and the responsibility of the negative consequences that may arise belongs to the patient; the patient has the right to refuse the treatment that is planned or to be applied to him or to request that it be stopped (PRR-25, Law Number: 3359, Date of Acceptance: 7/5/1987). If the situations listed in TCC-32 occur, the ‘compulsory conditions’ specified in PRR-25 take place and the person may be forcibly placed in the institution for treatment. However, while the aim of the Law No. 6284 is the treatment of that person and the protection of victims of violence from violence, the purpose of article TMK-432 is the protection of the person whose freedom is restricted12.
Our results showed that the majority of the people with the direction of the crime to spouses did not continue their treatment, but the majority of the people with the direction of the crime to parents, continued their treatment. In the literature review, no study was detected in which PIPVs and those who perpetrated violence against their parents and those who received treatment were compared in terms of whether they continued their treatment or not. However, the facts that the relationship with the mother will continue forever and that it is not compulsory to be in a relationship with a close partner might also have affected the continuation of treatment32. Also, IPV might be a reflection of the patriarchal order, which supposes that men have a natural superiority over women and use violence to control and make women obey22.
Study Limitations
There are some limitations in the present study. Firstly, this study has a cross-sectional design. A cross-sectional study design does not allow researchers to precisely define causal relations. Secondly, this study is a retrospective study and does not include structured questionnaires. Thirdly, the cases resided in the city of Bolu. For this reason, it is difficult to generalize the results to the general population. However, the results are important because they represent the first mental health study investigating the socio-demographic, clinical, and criminal characteristics of the cases evaluated within the scope of Law No. 6284.
TARTIŞMA
Bu çalışma, 6284 sayılı Kanun kapsamında Bolu İzzet Baysal Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Hastanesi’ne muayene ve tedavi için sevk edilen AİŞ uygulayan olguların sosyo-demografik, klinik ve kriminal özelliklerinin değerlendirildiği Türkiye’de yapılan ilk çalışmadır.
Bu çalışmanın en önemli bulgusu, olguların %18,6’sının herhangi bir ruhsal hastalığı olmaması, %21,4’ünün ise zorunlu tedaviyi gerektirecek bir ruhsal hastalığının olmamasıdır. Ayrıca AMKB olan ve olmayan olgular arasında sosyo-demografik ve kişilik özellikleri açısından fark yoktu. Verilerimiz sadece YPŞ nedeni olarak başta AMKB olmak üzere akıl hastalığı olduğu değerlendirilen ve ilgili mahkeme tarafından muayene ve tedavi için sevk edilen olguları içermektedir. Araştırma sonuçlarımızı yorumlarken bu unutulmamalıdır. Bu %40’lık yüksek oran, 6284 sayılı Kanunun mevcut uygulamasının şiddetin en önemli nedeninin ruhsal hastalıklar ve özellikle de AMKB olduğu algısı oluşturmasından kaynaklanıyor olabilir. ŞF’lerin davranışlarını inceleyen araştırmalar, şiddetin bağımlılıktan veya biyolojik veya psikolojik faktörlerden çok cinsiyet rollerinin benimsenmesinden kaynaklandığını ortaya koymaktadır. Topluma göre erkeklik kavramı, ailesini refah içinde yaşatan, onların her türlü ihtiyaçlarını karşılayan ve ailesini geçindirdiği için onlar üzerinde söz sahibi olan, sözünü onlara dinletmeye gücü yeten kişi olarak yorumlanır. ŞF’ler bu üstün konumu sürdürmek ve hatta güçlendirmek için şiddet kullanmış olabilir12.
Araştırmanın sonuçları, çalışma grubunun %70’inde suçun yönünün eş olduğunu ve evli olanların %68’inin şiddet sonrası eşiyle birlikte yaşamaya devam ettiğini gösterdi. Bunun nedeni, şiddet mağdurunun çocukları için endişe duyması, ailesinin veya ekonomik desteğinin olmaması, ŞF’nin bir gün değişeceğini umması, ŞF’nin olumlu yönlerini düşünmesi, kendini suçlaması, durumu normalleştirmesi ve dini inançları, yalnızlık veya sosyal dışlanma korkusu ve mahkemeden korkması gibi sebeplerle ŞF ile aynı ortamda kalmaya devam etmesi olabilir13. Diğer bir neden, kültürel değerlerin, aileyi ve onuru korumanın bir yolu olarak şiddeti reddetmek yerine katlanmaya teşvik etmesi olabilir14.
Çalışma, ŞF’lerin %60’ına AMKB tanısı konulduğunu ve %84,3’ünün şiddet sırasında alkol/madde etkisi altında olduğunu gösterdi. Önceki araştırmalar, YPŞ’nin erkekler alkol veya madde etkisi altındayken çok yaygın olduğunu bildirmiştir. Bu veri, tüm YPŞ olaylarının yaklaşık yüzde 45’I için geçerlidir15. Başka bir çalışma, ŞF’lerin %50-60’ının alkolle ilgili sorunlar yaşadığını ve yaklaşık %20’sinin diğer maddeleri kötüye kullandığını ortaya koymuştur16. Başka bir çalışmada, YPŞ uygulayan erkekler arasında problemli alkol kullanımının yaygınlığının %17 ila %57 arasında değiştiği ve alkol bağımlılığı tedavisi gören erkeklerin yaklaşık %40’ının YPŞ sorunları yaşadığı bildirilmiştir17. Alkol intoksikasyonu işlevlerdeki dengeyi bozarak nöropsikolojik değişikliklere neden olabilir ve saldırgan bir tepki ile sonuçlanabilir. Ayrıca, aşırı alkol kullanımı bilişsel ve fiziksel işlevleri etkileyebilir, öz denetimi azaltabilir ve kişiyi ilişkideki çatışmalar için şiddet içermeyen çözümler bulma konusunda daha az yetenekli hale getirebilir. Ek olarak, bir partnerin aşırı alkol kullanımı maddi zorluklara, çoçukların bakımı ile ilgili sorunlara, ilişkide strese yol açabilir ve bunun sonucunda aile bireyleri arasında iletişim sorunları, çatışmaların yanlış yorumlanmasına ve sonucunda şiddet olayına neden olmuş olabilir14,18.
Araştırma sonuçlarımız, 9 olguda antisosyal kişilik bozukluğu (AKB), 2 olguda Sınırda Kişilik Bozukluğu (SKB) tanısı konulduğunu ve ayrıca AKB’si olanların 6’sında AMKB saptandığını gösterdi. Önceki çalışmalar, AKB ve SKB özelliklerinin YPŞ ile ilişkili olduğunu göstermiştir7. AKB ve SKB özelliklerini, sorunlu madde kullanımını ve YPŞ’yi inceleyen bir çalışmada, hem AKB hem de SKB kişilik özellikleri ile YPŞ arasında, düşük sorunlu alkol kullanımına göre, daha yüksek sorunlu alkol kullanımı ile pozitif bir korelasyon göstermiştir19.Önceki çalışmalar, saldırgan davranışlara eğilimli bireylerin, özellikle alkolün etkisi altında, dürtüsel şiddet içeren suçlar işleme olasılıklarının daha yüksek olduğunu da göstermiştir. Agresif bireylerde doğal dopaminerjik ve serotonerjik anomaliler, alkolün etkisi altında şiddet suçları işlemeye yatkınlıklarını artırmış olabilir20. Alkol, agresif eğilimleri, antisosyal özellikleri ve empati eksikliği olan erkeklerde şiddet riskini artırarak YPŞ’ye neden olmuş olabilir21.
Bu çalışmada AMKB, AKB ve SKB dışında 2 kişiye ajite depresyon tanısı konulduğu belirlenmiştir. Çalışmalar ayrıca, artan depresif semptomların erkeklerde artan YPŞ oranlarıyla ilişkili olduğunu ve ŞF erkeklerin olmayanlara göre daha yüksek oranda depresif semptomlara sahip olduğunu göstermektedir; bunun nedeni, depresyonla ilişkili asabiyetin YPŞ riskini artırabilmesi olabilir7.
Mevcut çalışmanın bir diğer önemli sonucu da, 6284 sayılı Kanun kapsamında değerlendirilmek üzere gönderilen olguların %18,6’sında herhangi bir psikiyatrik patoloji bulunmamasıdır. Araştırmalar, erkeklerin %64’ünün Türkiye’de bir kadının kocasıyla aynı fikirde olmadığında durumu sessizce kabul etmesi ve kocasıyla tartışmaması gerektiğini düşündüğünü ve erkeklerin %44,9’unun kocasına itaat etmediğinde kocanın kadını dövmeye hakkı olduğunu düşündüğünü göstermektedir6. Herhangi bir psikiyatrik tanısı olmayan YPŞF olguları “kadını dövmeye hakları olduğunu düşünmek” gibi eşit olmayan toplumsal cinsiyet tutumlarına sahip olabilir.
Önceki çalışmalarla uyumlu olarak bu çalışmada AMKB tanılı ŞF’ler ile AMKB tanısı olmayan ŞF’ler arasında sosyo-demografik ve klinik özellikler açısından fark saptanmamıştır. Ayrıca MMPI alt ölçek puanları açısından gruplar arasında fark yoktu. Türkiye’de “Eşine Şiddet Uygulayan Hükümlülerin Özellikleri ve Cinsiyet Algıları”nı inceleyen bir araştırma, eşine şiddet uygulayan hükümlü erkeklerin belirli özellikler çerçevesinde sınıflandırılamayacaklarını, toplumsal cinsiyet algısını şekillendiren ataerkil düzen ve onun kurumsal yansımalarının YPŞ’nin altta yatan temel nedeni olduğunu bildirmiştir23. Yeni yayınlanan bir çalışma, AMKB’lı YPŞF’nin AMKB’siz YPŞF’ye göre daha yüksek algılanan sosyal reddedilme, daha düşük toplum desteği ve yakın desteğe sahip olduğunu göstermiştir. Bununla birlikte, sosyo-demografik değişkenler için orta veya büyük etkilere sahip anlamlı bir fark olmadığı da bildirilmiştir23. Sorunlu alkol kullanımı olan ve olmayan YPŞF’leri karşılaştıran bir başka çalışmada, gruplar arasında sosyo-demografik değişkenler açısından anlamlı bir fark olmadığı, problemli alkol kullananlarda işsizlik oranlarının ve önceki psikiyatrik öykü oranlarının, sorunlu alkol kullanımı olmayanlara göre, küçük etki büyüklükleriyle istatistiksel olarak anlamlı derecede daha yüksek olduğu bildirilmiştir16. İstatistiksel olarak anlamlı düzeyde olmamakla birlikte, bu çalışmada AMKB olanların olmayanlara göre daha yüksek oranda işsiz oldukları/düzensiz çalıştıkları ve ayrıca daha fazla psikiyatrik tedavi öyküsü olduğu gösterilmiştir. Ancak AİŞ, sosyo-demografik değişkenlerden bağımsız olarak ilişkideki eşlerden birinin davranışlarını kontrol etmek için kullanılmış olabilir13.
Bu çalışmada AMKB’li kişilerin AMKB tanısı olmayanlara göre daha fazla suç ve cezaevi öyküsü olduğu bulundu. Önceki çalışmalar, AİŞ’nin genel suç davranışının bir parçası olduğunu ve AİŞ’ye karışan ve ardından adalet sisteminden geçen faillerin büyük çoğunluğunun tekrarlayan suçlular olduğunu göstermiştir. Kanıtlanmış olaylara ilişkin mahkeme verilerini kullanan altı araştırma, YPŞ faillerinin %53-82’sinin sabıka kaydı olduğunu bildirmiştir24. Başka bir çalışma, YPŞ’nin erkek partner hapisten çıktıktan sonra yaygın olduğunu ve salıverilme sonrası YPŞ düzeylerinin çok daha yüksek olduğunu göstermiştir25. AMKB’li kişilerin empati becerileri, duygu-çözme becerileri ve yönetici işlevleri gibi bilişsel becerileri alkol veya madde bağımlılığından etkilenmiş olabilir ve bu durum ŞF’nin yeniden suç işlemesinin modülasyonunda rol oynuyor olabilir26.
Araştırmanın sonuçları ayrıca anne babaya yönelik şiddet oranının AMKB olanlarda olmayanlara göre daha yüksek olduğunu ve ŞF’lerin babalarına göre annelerine daha fazla şiddet uyguladıklarını göstermiştir. Çalışmalara göre, anneye yönelik psikolojik, ekonomik ve fiziksel saldırganlık babaya yönelik saldırganlıktan daha yaygındır. Anne babaya yönelik şiddetin amacı, anne babada korku yaratarak güç ve kontrol elde etmek olabilir27. Madde kullanımı, ebeveynler ve çocukları arasında çatışmalara ve fiziksel saldırganlığa dönüşebilecek sözlü şiddet riskinin artmasına neden olmuş olabilir. Para çalmak, eve zarar vermek veya ebeveynlerin ödemek zorunda oldukları borçlara neden olmak gibi davranışları içeren mali şiddet, ebeveynlerden madde satın almak için gereken parayı almak için kullanılan davranışlar arasında olabilir28.
Bu çalışmanın bir diğer bulgusu da suç işlerken alkol/madde kullanımının AMKB olan ŞF’lerde AMKB olmayan ŞF’lere göre daha yüksek olmasıdır. Madde kullanım bozukluğu (MKB) olan ve olmayan 150 YPŞ failini demografik ve suçla ilgili değişkenler açısından karşılaştıran bir başka çalışmada, MKB olan YPŞF’lerin, MKB olmayan YPŞF’lere kıyasla suçu işlerken daha yüksek oranda madde etkisinde oldukları bildirilmiştir29. Başka bir çalışmada, ebeveynlerine yönelik tacizle suçlananların %46,7’si saldırganlığın uyuşturucu etkisi altında gerçekleştiğini itiraf etmiştir28.
Sonuçlar ayrıca AMKB’li ŞF’lerin AMKB’siz olanlardan daha kısa bir süre için tecil edildiğini gösterdi. Literatür araştırmamızda AMKB olan ile olmayan YPŞF’lerini mahkemece verilen uzaklaştırma süreleri açısından karşılaştıran çalışmaya rastlamadık. Bununla birlikte, alkolün saldırganlığa neden olduğuna dair bireysel ve toplumsal inançlar, alkolün şiddet içeren davranışların bir nedeni olarak rasyonelleştirilmesine ve AMKB’siz ŞF’lerin daha tehlikeli olarak algılanmasına neden olmuş olabilir14.
Çalışmamızın sonuçları, AMKB tanısı alıp tedavi verilen hastaların %62’sinin tedaviye devam etmediğini ve tedavisine devam eden AMKB’li hastalar ile devam etmeyenler arasında klinik veya sosyo-demografik açıdan bir fark olmadığını göstermiştir. Önceki çalışmalar, AMKB olan YPŞF’de tedaviye uyum oranlarının düşük, terk etme ve yeniden suç işleme oranlarının yüksek olduğunu göstermiştir23. Yüz yirmi İngiliz erkek AİŞ failinin mahkeme tarafından zorunlu tutulan bir rehabilitasyon programına dahil edildiği bir çalışmada, ŞF’lerin %32,5’inin programı tamamlamadığı ve tedaviyi bırakanların tedaviyi tamamlayanlara göre önemli ölçüde daha fazla hapis cezasına çarptırılma öyküsü olduğu bildirilmiştir30. YPŞ tedavi programlarının tamamlanması açısından sosyo-demografik değişkenleri inceleyen çalışmalarda çelişkili sonuçlar bulunmuştur. Bazı çalışmalarda YPŞ müdahale programlarının tamamlanmasında gelir, eğitim, medeni durum ve madde kullanımının herhangi bir etkisi bulunmazken, bazılarında düşük eğitim ve gelir düzeyinin, yaşlı olmanın ve işsizliğin düşük tedavi programını tamamlama oranı üzerinde etkili faktörler olduğu bildirilmiştir10.AİŞ suçları nedeniyle 16 haftalık programa sevk edilen ve tedaviyi tamamlayan 56 kişi ve tedaviyi bırakan 58 kişi ile yapılan bir başka çalışmada, tedaviyi bırakanların tedavi programına başlamadan 12 ay önce daha fazla cinsel zorlama taktiği kullandıkları ve diğer demografik ve psikolojik değişkenler açısından gruplar arasında fark olmadığı bildirilmiştir31. Çalışmaların çoğu, özellikle erken evrelerde, tedavinin kesilmesiyle en ilişkili faktör olarak ağır ve sürekli alkol tüketimini bildirmiştir. Tedaviye devam etmeyen AMKB’li kişiler ciddi alkol kullanıcıları olabilir. Sonuç olarak, empati ve yürütücü işlevler gibi bilişsel süreçlerde daha fazla eksikliklikleri olabilir. Bu nedenle sonuçlarını düşünmeden tedaviyi bırakma yönünde dürtüsel bir karar vermiş olabilirler26.
ŞF, 6284 sayılı kanun kapsamında tedaviye zorlanamaz. Tedavi programına katılmamak suretiyle sağlık tedbiri kararına aykırı hareket edilmesi halinde üç günden on güne kadar; Tedbir hükmünün tekrar her ihlalinde 15 günden 30 güne kadar zorunlu hapis cezasına çarptırılır. Zorla tutmanın toplam süresi en fazla altı ay olarak uygulanabilir (628 sayılı Kanun madde 13/1-2). Türkiye’de 6284 sayılı kanunda psikiyatrik bozukluğu olan kişilere zorla muamele yapılmasına ilişkin herhangi bir hüküm bulunmamaktadır. Herkesin kişi hürriyeti ve güvenliği hakkı vardır (AİHS-5). Herkesin kişisel özgürlüğü ve güvenliği vardır (TCA-19). Sağlık alanında herhangi bir müdahale, ilgili kişinin müdahaleye özgür ve bilgilendirilmiş rızası (İHBS-5) verdikten sonra yapılabilir (İHBS-5). Ancak İnsan Hakları ve Biyotıp Sözleşmesi (İHBS), Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi (AİHS), Türkiye Cumhuriyeti Anayasası (TCA), Türk Medeni Kanunu (TMK) ve Hasta Hakları Yönetmeliği’nde (HHY) zorla tedavi (ZT) ile ilgili hükümler bulunmaktadır.
“Tedavi yapılmadığı takdirde kişinin sağlığına ciddi zarar gelmesinin kuvvetle muhtemel olduğu hallerde” (İHBS-7, Kanun No: 5013, Kabul Tarihi: 03.12.2003) ve “kanunlara uygun olmak kaydıyla, akıl hastaları, AMKB tanısı olanlar, belirli durumlarda” (AİHM-5/e) ve “uyuşturucu veya alkol bağımlısı olan, serseri veya hastalık bulaştırabilecek kişinin tedavi, eğitim veya rehabilitasyonu için kanunda belirtilen esaslara uygun” (TCA-19, Kanun No: 2709, Kabul Tarihi: 18/10/1982) olarak kişi tedaviye zorlanabilir. TMK-432’de “Akıl hastalığı, akıl zayıflığı, alkol veya uyuşturucu bağımlılığı, ciddi bulaşıcı hastalık veya serserilik nedeniyle toplum için tehlike oluşturan her yetişkin kişi, kişisel koruma sağlanamadığı takdirde, tedavi, eğitim veya rehabilitasyona elverişli bir kuruma yerleştirilebilir veya alıkonulabilir” hükmü yer almaktadır (TMK-432, Kanun Sayı: 4721, Kabul Tarihi: 22/11/2001). Kanunen gerekli görülen haller dışında ve doğabilecek olumsuz sonuçların sorumluluğunun hastaya ait olması kaydıyla, hasta kendisine planlanan veya uygulanacak tedaviyi reddetme veya durdurulmasını isteme hakkına sahiptir (HHY-25, Kanun Sayı: 3359, Kabul Tarihi: 7/5/1987). TMK-32’de belirtilen durumların gerçekleşmesi halinde HHY-25’te belirtilen ‘zorunlu durumlar’ gerçekleşir ve kişi tedavi için kuruma zorla yerleştirilebilir. Ancak 6284 sayılı Kanunun amacı o kişinin tedavisi ve şiddet mağdurunun şiddetten korunması iken, TMK-432 maddesinin amacı özgürlüğü kısıtlanan kişinin korunmasıdır12.
Sonuçlarımız suçun yönü eş olanların çoğunluğunun tedavilerine devam etmediğini, suçun yönü ebeveyn olanların çoğunluğunun ise tedavilerine devam ettiğini göstermiştir. Literatür taramasında YPŞF’ler ile anne babasına şiddet uygulayanlar ve tedavi görenlerin tedaviye devam edip etmeme açısından karşılaştırıldığı bir araştırmaya rastlanmamıştır. Ancak anne ile ilişkinin sonsuza kadar devam edecek olması ve yakın partner ile ilişki içinde olmanın zorunlu olmaması da tedavinin devamını etkilemiş olabilir32. Ayrıca YPŞ erkeklerin kadınlara karşı doğal bir üstünlüğe sahip olduğunu ve kadınları kontrol etmek ve itaat ettirmek için şiddet kullanıldığını ileri süren bir ataerkil düzenin bir yansıması olabilir22.
Çalışmanın Kısıtlılıkları
Bu çalışmada bazı sınırlılıklar bulunmaktadır. Öncelikle bu çalışma kesitsel bir dizayna sahiptir. Kesitsel bir çalışma, araştırmacıların nedensel ilişkileri kesin olarak tanımlamasına izin vermez. İkinci olarak, bu çalışma retrospektif bir çalışmadır ve yapılandırılmış anketleri içermez. Üçüncüsü, olgular Bolu şehrinde ikamet ediyordu. Bu nedenle sonuçları genel popülasyona genellemek zordur. Ancak sonuçlar, 6284 sayılı Kanun kapsamında değerlendirilen olguların sosyo-demografik, klinik ve kriminal özelliklerini araştıran ilk ruh sağlığı çalışmasını temsil etmesi nedeniyle önemlidir.
CONCLUSION
The most important finding of this study is that 18.6% of the cases did not have a mental illness, and 21.4% did not have a mental illness that required compulsory treatment. In addition, there was no difference in terms of socio-demographic and personality traits between the cases with and without ASUD. This high rate of 40% may be due to the view that the current implementation of Law No. 6284 creates the perception that the most important cause of violence is mental illnesses and especially ASUD. In addition, the fact that 62% of the cases do not continue the treatment makes the effectiveness of the law questionable. In Turkey, there is a need to carry out studies that will represent the whole country to evaluate the characteristics of the cases sent for examination and treatment within the scope of the law numbered 6284 and whether the law has achieved its purpose. ASUD is only one of the causes of violence. Gender inequality continues to be the most important cause of violence. Gender equality is related to more than one area, especially education, rather than treatment. For this reason, the training and rehabilitation programs that VPMC must establish as per the law are very important. The aim of these programs is to change attitudes and behaviors by raising awareness about anger control, coping with stress, and preventing violence. In addition, legislators should ensure that compulsory education programs that will prioritize ‘gender equality’ are implemented in a way that includes the whole society. Future research should focus on the development of effective treatment and education programs aiming at reducing recidivism and investigating their effectiveness.
