ÖZET
Amaç:
Bu çalışmada, HBeAg pozitif ve HBeAg negatif kronik hepatit B hastalarında Lamivudin (LAM) monoterapisi ile Pegile-interferon alfa (PEG-IFNα) monoterapisi etkinliklerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Materyal ve Metod:
Bu çalışmada, 2003-2007 yılları arasında Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Gastroenteroloji kliniğine başvuran ve kronik hepatit B infeksiyonu tanısı konup tedavi edilen toplam 61 hastanın tedaviye cevapları retrospektif olarak incelendi. 16 hasta HBeAg pozitif, 45 hasta HBe Ag negatifti. 34 hastaya (HBeAg-pozitif = 8, HBeAg-negatif= 26) Lamivudin (LAM) monoterapisi ortalama 24.4±2.3 ay ve 27 hastaya (HBeAg-pozitif = 8, HBeAg-negatif = 19) Pegileinterferon alfa (PEG-IFNα) monoterapisi 12±0 ay verildi ve her iki grup tedavi sonrası 6 ay izlendi.
Bulgular:
İki tedavi grubu için yaşlar arasında istatistiksel olarak fark yoktu (LAM grubu: 39.8, PEG-IFNα:38.2, p>0,05 ). Her iki tedavi grubunda HBeAg pozitifliği oranları arasında fark istatistik olarak anlamlı değildi (p>0,05). iki tedavi grubu arasında HAİ (Hepatik Aktivite Indeks) ve FİB (Fibrozis) özelliklerinin ortancaları (Medyanları) arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p>0,05). Tedavi öncesi HBV DNA düzeyleri; HBeAg pozitif hastalarda 105 kopy/ml, negatiflerde 104 kopy/ml den yüksek olan tüm hastalar tedavi kriteri taşımaktaydı. Tedavi öncesi hastaların ortalama ALT düzeyi 129.0±15.5 IÜ olup başlangıçtaki ALT ortalamaları iki grup arasında farklı değildi (p>0,05).
Sonuç:
LAM ve PEG-IFNα tedavileri arasında kalıcı cevap benzerdir ve gruplar arasında istatistik olarak fark oluşturmamıştır. Literatürle karşılaştırıldığında bizim çalışmada kalıcı cevaptaki başarı oranı daha fazla olmakla beraber anlamlı fark oluşturmamıştır. Başarı oranımızdaki bu yüksekliği tedavi sonu izlem süremizin kısa olması ve hasta uyumunun tam olmasından kaynaklandığına bağlayabiliriz.
